پاکدامنی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
* رجبی نیا ، داود ، اسلام و زیباییهای زندگی، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمة الله علیه، قم، چاپ اول، 1391 صص386-381. | * رجبی نیا ، داود ، اسلام و زیباییهای زندگی، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمة الله علیه، قم، چاپ اول، 1391 صص386-381. | ||
[[رده:ویکی جنسیت]] | |||
[[رده: مسائل اقتضائی]] | [[رده: مسائل اقتضائی]] | ||
[[رده: حجاب و عفاف]] | [[رده: حجاب و عفاف]] | ||
[[رده: 1- واژگان کلیدی]] | [[رده: 1- واژگان کلیدی]] | ||
نسخهٔ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۴۷
عفت و پاکدامنی، از ویژگیهای اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، نظریه ای منطقی و استوار در روابط جنسی است. اگرچه این ویژگی ریشه در ساحت معرفتی و عاطفی دارد، ظهورش در میدان رفتاری است ...
مفهوم پاکدامنی
عفت و پاکدامنی، از ویژگیهای اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، نظریه ای منطقی و استوار در روابط جنسی است. اگرچه این ویژگی ریشه در ساحت معرفتی و عاطفی دارد، ظهورش در میدان رفتاری است ...بر این اساس، از زیباییهای ارتباطی انسان با خویشتن می توان از پاکی و پاکدامنی نام برد که از دل زیبایی خودبازداری به دست می آید. در آموزه های رسیده از اهل بیت ، خودبازداری، داروی بیماری دلها و پاک کننده آلودگی جانها دانسته شده است.[۱]
معنای لغوی پاکدامنی
واژه: پاکدامنی ؛ نقش دستوری: اسم ؛ آواشناسی: pAkdAmani ؛ الگوی تکیه: WWWS ؛ شمارگان هجا: 4 پاکدامنی . [ م َ ] (حامص مرکب ) عفت . (مهذب الاسماء). عِفاف . پاکی [۲]
معنای اصطلاحی پاکدامنی
در اصطلاح پاکدامنی حالت روانى خاصى است كه موجب متانت و وقار در رفتار و حركات و سكنات انسان مىشود . در نتيجه هر چه اين حالت در انسان قوىتر باشد، شخصيت آدمى وزينتر و رفتارش سنجيدهتر خواهد بود و از آنچه با آراستگى شخصيت منافات دارد، بيشتر اجتناب مىكند [۳].
مترادف
پارسايي، پاكي، پرهيزكاري، طهارت، عصمت، عفاف، عفت، ناموس
متضاد
آلوده دامني، بي ناموسي
پانویس
منابع
- فرهنگ لغت دهخدا
- فرهنگ لغت معین
- رجبی نیا ، داود ، اسلام و زیباییهای زندگی، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمة الله علیه، قم، چاپ اول، 1391 صص386-381.