پاکدامنی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
عفت و پاکدامنی، از ویژگی‌های اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، | عفت و پاکدامنی، از ویژگی‌های اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، نظریه‌ای منطقی و استوار در [[روابط جنسی]] است. اگرچه این ویژگی ریشه در ساحت معرفتی و عاطفی دارد، ظهورش در میدان رفتاری است ... | ||
=='''مفهوم پاکدامنی'''== | =='''مفهوم پاکدامنی'''== | ||
عفت و پاکدامنی، از ویژگی‌های اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، | عفت و پاکدامنی، از ویژگی‌های اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، نظریه‌ای منطقی و استوار در [[روابط جنسی]] است. اگرچه این ویژگی ریشه در ساحت معرفتی و عاطفی دارد، ظهورش در میدان رفتاری است ...براین اساس، از زیبایی‌های ارتباطی انسان با خویشتن می‌توان از پاکی و پاکدامنی نام برد که از دل زیبایی خودبازداری به دست می‌آید. در آموزه‌های رسیده از اهل بیت، خودبازداری، داروی بیماری دلها و پاک‌کننده آلودگی جانها دانسته شده است.<ref>رجبی نیا، داود، اسلام و زیبایی‌های زندگی</ref> | ||
=='''معنای لغوی پاکدامنی'''== | =='''معنای لغوی پاکدامنی'''== | ||
واژه: پاکدامنی | واژه: پاکدامنی ؛ نقش دستوری: اسم ؛ آواشناسی: pAkdAmani ؛ الگوی تکیه: WWWS ؛ شمارگان هجا: 4 | ||
پاکدامنی . [ م َ ] (حامص مرکب ) عفت . (مهذب الاسماء). عِفاف . پاکی <ref>دهخدا ،فرهنگ لغت</ref> | پاکدامنی. [ م َ ] (حامص مرکب ) عفت . (مهذب الاسماء). عِفاف. پاکی <ref>دهخدا ،فرهنگ لغت</ref> | ||
=='''معنای اصطلاحی پاکدامنی '''== | =='''معنای اصطلاحی پاکدامنی '''== | ||
در اصطلاح پاکدامنی حالت روانى خاصى است كه موجب متانت و وقار در رفتار و حركات و سكنات انسان | در اصطلاح پاکدامنی حالت روانى خاصى است كه موجب متانت و وقار در رفتار و حركات و سكنات انسان مىشود. در نتیجه هر چه این حالت در انسان قوىتر باشد، شخصیت آدمى وزینتر و رفتارش سنجیدهتر خواهد بود و از آنچه با آراستگى شخصیت منافات دارد، بیشتر اجتناب مىكند. <ref>مقام معظم رهبری</ref>. | ||
=='''مترادف'''== | =='''مترادف'''== | ||
پارسایی، پاكی، پرهیزكاری، طهارت، عصمت، عفاف، عفت، ناموس | |||
=='''متضاد'''== | =='''متضاد'''== | ||
آلوده‌دامنی، بی‌ناموسی | |||
=='''پانویس'''== | =='''پانویس'''== | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
* فرهنگ لغت دهخدا | * فرهنگ لغت دهخدا | ||
* فرهنگ لغت معین | * فرهنگ لغت معین | ||
* رجبی | * رجبی نیا، داود، اسلام و زیبایی‌های زندگی، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمة الله علیه، قم، چاپ اول، 1391 صص386-381. | ||
[[رده:ویکی جنسیت]] | [[رده:ویکی جنسیت]] | ||
نسخهٔ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۳۴
عفت و پاکدامنی، از ویژگی‌های اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، نظریه‌ای منطقی و استوار در روابط جنسی است. اگرچه این ویژگی ریشه در ساحت معرفتی و عاطفی دارد، ظهورش در میدان رفتاری است ...
مفهوم پاکدامنی
عفت و پاکدامنی، از ویژگی‌های اولیه انسان است که اسلام با توجه به کرامت و جایگاه انسان، آن را روش زندگی مسلمانان قرار داده است. عفت و پاکدامنی، نظریه‌ای منطقی و استوار در روابط جنسی است. اگرچه این ویژگی ریشه در ساحت معرفتی و عاطفی دارد، ظهورش در میدان رفتاری است ...براین اساس، از زیبایی‌های ارتباطی انسان با خویشتن می‌توان از پاکی و پاکدامنی نام برد که از دل زیبایی خودبازداری به دست می‌آید. در آموزه‌های رسیده از اهل بیت، خودبازداری، داروی بیماری دلها و پاک‌کننده آلودگی جانها دانسته شده است.[۱]
معنای لغوی پاکدامنی
واژه: پاکدامنی ؛ نقش دستوری: اسم ؛ آواشناسی: pAkdAmani ؛ الگوی تکیه: WWWS ؛ شمارگان هجا: 4 پاکدامنی. [ م َ ] (حامص مرکب ) عفت . (مهذب الاسماء). عِفاف. پاکی [۲]
معنای اصطلاحی پاکدامنی
در اصطلاح پاکدامنی حالت روانى خاصى است كه موجب متانت و وقار در رفتار و حركات و سكنات انسان مىشود. در نتیجه هر چه این حالت در انسان قوىتر باشد، شخصیت آدمى وزینتر و رفتارش سنجیدهتر خواهد بود و از آنچه با آراستگى شخصیت منافات دارد، بیشتر اجتناب مىكند. [۳].
مترادف
پارسایی، پاكی، پرهیزكاری، طهارت، عصمت، عفاف، عفت، ناموس
متضاد
آلوده‌دامنی، بی‌ناموسی
پانویس
منابع
- فرهنگ لغت دهخدا
- فرهنگ لغت معین
- رجبی نیا، داود، اسلام و زیبایی‌های زندگی، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمة الله علیه، قم، چاپ اول، 1391 صص386-381.