آرایش زن در اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

حكم كلّى آن است كه خودآرايى جايز و خودنمايى در مقابل نامحرم ممنوع است.<ref> . مرتضى مطهرى، پيشين، ص131.</ref>  

را معرفى مى ‏كند كه براى بندگان ايجاد كرده و گرايش فطرى انسان را به سوى آن قرار داده است و روشن است كه فطرت جز به چيزهايى كه وجود و بقاى انسان نيازمند آن است، الهام نمى ‏كند» .<ref> . سيد محمدحسين طباطبايى، الميزان، ج8، ص79.</ref>

اين گرايش طبيعى، افزون بر آنكه آثار مثبت روانى در ديگران پديد مى‏ آورد، به تحقّق آثار گران‏بهاى روانى در شخص آراسته نيز مى‏ انجامد. آراستن خود و پرهيز از آشفتگى و پريشانى، در نظام فكرى و ذوق سليم انسان ريشه دارد. ظاهر ژوليده و آشفته و عدم مراعات تميزى و نظافت ظاهرى، خود به خود فرد را در نگاه ديگران خوار مى ‏سازد و زبان طعن و توهين را به سوى انسان مى‏ گشايد. بر اين اساس، پوشيدن جامه زيبا <ref> . احمد صبور ارودبادى، آيين بهزيستى در اسلام، ج 1، جنس پوشاك، ص57.</ref>، بهره‏ گيرى از مسواك و شانه، معطّر بودن، انگشتر به دست كردن و آراستن خويش هنگام عبادت و معاشرت با مردم از مستحبات مؤّکد و برنامه‏ هاى روزانه مسلمانان است .<ref> . محمدباقر مجلسى، حليه‏ المتقين، صص91 و107.</ref>

«وَ لاَ تنكِحوا المُشركينَ حتّى يُؤِمنوا و لَعبدٌ مُؤمنٌ خَيرٌ مِن مشركٍ وَ لَو أَعجَبَكُم اولئِكَ يَدعونَ اِلى النَّارِ وَ اللّهُ يَدعُو اِلى الجنّةِ و المغفرةِ بِأذنِه و يُبيِّنُ آياتِه لِلنّاسِ لَعَلَّهُم يَتَذَكَروُن» ؛<ref> . بقره 2، آيه 221.</ref>

«و با زنان مشرك ازدواج مكنيد، تا ايمان بياورند. قطعاً كنيز با ايمان بهتر از زن مشرك است، هر چند [زيبايى] او شما را به شگفت آورد. و به مردان مشرك زن مدهيد تا ايمان بياورند. قطعاً برده با ايمان بهتر از مرد آزاد مشرك است، هر چند شما را به شگفت آورد. آنان [شما را ]به سوى آتش فرا مى ‏خوانند، و خدا به فرمان خود، [شما را] به سوى بهشت و آمرزش مى ‏خواند، و آيات خود را براى مردم روشن مى‏ گرداند، باشد كه متذكر شوند».

در روايات نقل شده است كه وقتى پيامبر اسلام براى باز كردن درب خانه مى‏ رفتند، موى خود را مرتب مى ‏كردند و خود حضرت در توضيح اين كار مى ‏فرمودند: «مردم حق دارند ما را زيبا ببينند» .<ref> . مهدى مهريزى، آسيب‏شناسى حجاب، ص19.</ref>

بنابراين، خداوند زينت و خودآرايى را نهى نمى‏ كند. آنچه در شرع مقدّس ممنوع شده، تبرّج و خودنمايى و تحريك و تهييج به وسيله آشكار ساختن زينت در محافل اجتماعى است؛ چنان كه مى‏ فرمايد:

«وَ لا تَبَرَّجنَ تَبَرُّجَ الجاهليّةِ الأولى» .<ref> . فضل‏بن حسن طبرسى، پيشين، ج 3 و 4، ص 673.</ref>

مرحوم علاّمه طباطبايى در تفسير الميزان مى ‏نويسد: «كلمه تبرّج به معناى ظاهر شدن در برابر مردم است؛ همان‏گونه كه برج قلعه براى همه هويداست» .<ref> . سيد محمدحسين طباطبايى، پيشين، ج16، ص335.</ref>

از آنچه گفته شد، روشن مى ‏شود كه خودآرايى جايز است اما خودنمايى و آشكار كردن زينت در برابر نامحرم ممنوع مى‏ باشد، چرا كه قرآن از ظاهر ساختن زينت‏ هاى پنهان مانند جواهرات سينه ‏بند و گردن‏بند و لباس‏هاى نازك كه معمولاً زير چادر از آنها استفاده مى‏ شود، نهى كرده است:

'''«زنان نبايد زينت خود را آشكار كنند مگر آن مقدار كه به طور متعارف پيداست».'''

بدين ‏ترتيب مى ‏بينيم كه اسلام از طرفى با دستور الزامى زنان به رعايت حجاب و پوشش و از طرف ديگر با تشويق آنان به استفاده از زيورآلات و زينت‏ها به شرط عدم تبرح و نمايش زينت‏ها به نامحرمان، جلوى سوء استفاده را گرفته است تا از اين طريق زمينه سلامت روحى و روانى افراد جامعه فراهم گرديده و نظام خانواده مستحكم و پايدار بماند.

==منبع==

[[رده: شبهات زنان]]