بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
در سال ۱۳۱۰ زندخت نشریۀ «دختران ایران» را منتشر کرد. هدف این نشریه در این جمله خلاصه شده بود: «آرزوی دختران ایران، بیداری زنان ایران است». این نشریۀ مصور اغلب اخبار فمینیستی کشورهای دنیا و مطالب ادبی منتشر می‌کرد. پس از ۷ ماه این نشریه توقیف و با حملات و نقدهای زیادی مواجه شد. زندخت به تهران رفت و بدون امکانات کافی مادی انتشار نشریه را پی گرفت. بیشتر مقالات مجله را خود او ترجمه و تألیف می‌کرد. او در مقالاتش شرایط فرودست اجتماعی‌اقتصادی زنان را به نقد می‌کشید، نظریه‌هایی را که مربوط به فرودستی زنان به‌لحاظ بیولوژیکی بود، رد می‌کرد و زنان را به جسارت‌داشتن در پی‌گیری خواسته‌ها و حقوقشان تشویق می‌کرد. در این نشریه نویسندگان دیگری همچون [[صدیقه دولت‌آبادی]]، کاظم زاده ایرانشهر، رشید یاسمی، سعید نفیسی، جمال‌زاده و دکتر هوشیار مقاله می‌نوشتند. این نشریه با چاپ مقالات ادبی و عرفانی و اجتماعی توانست مخاطبان بسیاری را به‌ویژه در میان زنان و دختران به خود جذب کند. سیروس رومی در فصل نخست کتابش دربارۀ نشریۀ «دختران ایران» می‌نویسد: «زنددخت شیرازی در اواخر سال ۱۳۰۹ خورشیدی پس از تلاشی سه‌ساله موفق می‌شود مجوز انتشار نخستین نشریۀ مخصوص زنان به‌نام «دختران ایران» را از وزارت معارف آن سال‌ها بگیرد. آن‌گونه‌که در عنوان این نشریه آمده است، دختران ایران مجله‌ای است علمی، ادبی، اجتماعی و اخلاقی، در ۴۰ صفحۀ ۲۰در۱۳ سانتیمتر و با قیمت “داخله ۳ تومان، خارجه ۴ تومان”. هرچند روزنامۀ دختران ایران در نیمه‌های زمامداری و سلطنت رضاشاه منتشر شد، اما باتوجه‌به کُندبودن حرکت‌های اجتماعی و حتی با وجود دگرگونی‌های متعدد، هنوز جامعه در فرهنگی نشأت‌گرفته از دورۀ قاجار نفس می‌کشید.» بار دیگر تعطیلی نشریۀ دختران ایران ضربۀ سنگینی به زندخت زد. او چند بار تلاش کرد تا دوباره مجله را انتشار دهد؛ ولی حتی به او قرار ملاقات هم ندادند.<ref>پایگاه خبری تحلیلی آبان پرس،زندخت شیرازی؛ روزنامه‌نگار و از پیشگامان جنبش زنان،96/12/27</ref> | در سال ۱۳۱۰ زندخت نشریۀ «دختران ایران» را منتشر کرد. هدف این نشریه در این جمله خلاصه شده بود: «آرزوی دختران ایران، بیداری زنان ایران است». این نشریۀ مصور اغلب اخبار فمینیستی کشورهای دنیا و مطالب ادبی منتشر می‌کرد. پس از ۷ ماه این نشریه توقیف و با حملات و نقدهای زیادی مواجه شد. زندخت به تهران رفت و بدون امکانات کافی مادی انتشار نشریه را پی گرفت. بیشتر مقالات مجله را خود او ترجمه و تألیف می‌کرد. او در مقالاتش شرایط فرودست اجتماعی‌اقتصادی زنان را به نقد می‌کشید، نظریه‌هایی را که مربوط به فرودستی زنان به‌لحاظ بیولوژیکی بود، رد می‌کرد و زنان را به جسارت‌داشتن در پی‌گیری خواسته‌ها و حقوقشان تشویق می‌کرد. در این نشریه نویسندگان دیگری همچون [[صدیقه دولت‌آبادی]]، کاظم زاده ایرانشهر، رشید یاسمی، سعید نفیسی، جمال‌زاده و دکتر هوشیار مقاله می‌نوشتند. این نشریه با چاپ مقالات ادبی و عرفانی و اجتماعی توانست مخاطبان بسیاری را به‌ویژه در میان زنان و دختران به خود جذب کند. سیروس رومی در فصل نخست کتابش دربارۀ نشریۀ «دختران ایران» می‌نویسد: «زنددخت شیرازی در اواخر سال ۱۳۰۹ خورشیدی پس از تلاشی سه‌ساله موفق می‌شود مجوز انتشار نخستین نشریۀ مخصوص زنان به‌نام «دختران ایران» را از وزارت معارف آن سال‌ها بگیرد. آن‌گونه‌که در عنوان این نشریه آمده است، دختران ایران مجله‌ای است علمی، ادبی، اجتماعی و اخلاقی، در ۴۰ صفحۀ ۲۰در۱۳ سانتیمتر و با قیمت “داخله ۳ تومان، خارجه ۴ تومان”. هرچند روزنامۀ دختران ایران در نیمه‌های زمامداری و سلطنت رضاشاه منتشر شد، اما باتوجه‌به کُندبودن حرکت‌های اجتماعی و حتی با وجود دگرگونی‌های متعدد، هنوز جامعه در فرهنگی نشأت‌گرفته از دورۀ قاجار نفس می‌کشید.» بار دیگر تعطیلی نشریۀ دختران ایران ضربۀ سنگینی به زندخت زد. او چند بار تلاش کرد تا دوباره مجله را انتشار دهد؛ ولی حتی به او قرار ملاقات هم ندادند.<ref>پایگاه خبری تحلیلی آبان پرس،زندخت شیرازی؛ روزنامه‌نگار و از پیشگامان جنبش زنان،96/12/27</ref> | ||
او در همان زمان در مدرسه‌های دخترانه نیز تدریس می‌کرد. زندخت همچنین از استعداد شاعری بهره‌مند بود. شعرهای او حاکی‌از گرایش‌های فمینیستی در آن زمان در ایران بود. نوشته‌ها و اشعار او همچنین در دیگر نشریات آن دوره همچون روزنامۀ «حبل‌المتین» در کلکته، «ایران لیگ» در بمبئی، «چهره نمای» در قاهره و تعدادی از روزنامه‌های فارسی به‌ویژه «استخر» و «عصر آزادی» منتشر می‌شد.<ref>پایگاه خبری تحلیلی آبان پرس،زندخت شیرازی؛ روزنامه‌نگار و از پیشگامان جنبش زنان،96/12/27</ref> | او در همان زمان در مدرسه‌های دخترانه نیز تدریس می‌کرد. زندخت همچنین از استعداد شاعری بهره‌مند بود. شعرهای او حاکی‌از گرایش‌های فمینیستی در آن زمان در ایران بود. نوشته‌ها و اشعار او همچنین در دیگر نشریات آن دوره همچون روزنامۀ «حبل‌المتین» در کلکته، «ایران لیگ» در بمبئی، «چهره نمای» در قاهره و تعدادی از روزنامه‌های فارسی به‌ویژه «استخر» و «عصر آزادی» منتشر می‌شد.<ref>پایگاه خبری تحلیلی آبان پرس،زندخت شیرازی؛ روزنامه‌نگار و از پیشگامان جنبش زنان،96/12/27</ref> | ||
==مرگ== | ==مرگ== | ||
ناامیدی طولانی‌مدت او به‌دلیل انتقادات شدید و اهانت‌ها و تهدیدهایی که علیه او بود، در کنار مسائل جسمی و مالی، به افسردگی او منجر شد و در نهایت به مرگ او در ۴۳سالگی انجامید. او در شیراز به خاک سپرده شد. | ناامیدی طولانی‌مدت او به‌دلیل انتقادات شدید و اهانت‌ها و تهدیدهایی که علیه او بود، در کنار مسائل جسمی و مالی، به افسردگی او منجر شد و در نهایت به مرگ او در ۴۳سالگی انجامید. او در شیراز به خاک سپرده شد. | ||
