بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
<big>'''حضرت مریم'''</big>؛ مادر حضرت عیسی (ع)؛ و یکی از چهار بانوی برجسته دو عالم در منابع دینی. | <big>'''حضرت مریم'''</big>؛ مادر حضرت عیسی (ع)؛ و یکی از چهار بانوی برجسته دو عالم در منابع دینی. | ||
حضرت مریم، تنها [[زنی]] است که در قرآن به‌نام او ذکر شده است در حالی که از دیگر [[زنان]]، فقط با نسبت‌دادن به [[همسران‌شان]] و بدون ذکر نام‌شان بیان شده است. [[بانویی]] که یک سوره قرآن به‌نام او در مورد زوایای شخصیت و اوصاف او نازل شده است. | حضرت مریم، تنها [[زنی]] است که در قرآن به‌نام او ذکر شده است در حالی که از دیگر [[زنان]]، فقط با نسبت‌دادن به [[همسران‌شان]] و بدون ذکر نام‌شان بیان شده است. [[بانویی]] که یک سوره قرآن به‌نام او در مورد زوایای شخصیت و اوصاف او نازل شده است. [[بانوی]] مومنی که در طریق بندگی و طاعت، درجات عالی کمالی را کسب نموده. و از دامن پاکش پیامبری به‌نام عیسی متولد و پرورش یافته است. خداوند متعال مریم را، به‌عنوان اسوه‌ای برای بشر معرفی کرده است که از لحاظ عفت و پاکدامنی بی‌نظیر و در تصدیق کلمات پروردگار و کتاب‌هایش همت می‌گماشت. در مورد تکوین و تولد و شخصیت والای حضرت مریم، به‌طور تفصیلی در دو سوره آل‌عمرال و مریم و در دیگر سوره‌ها، جزییاتی اشاره شده است. برخی پژوهشگران، تعداد آیات مربوط به حضرت مریم را حدود 36 آیه ذکر کرده‌اند. شهید مطهری در کتاب نظام حقوق [[زن]] دراسلام در توصیف قرآن از مریم می‌گوید: حضرت مریم به مرتبه‌ای رسیده بود که در محراب عبادت، همواره فرشتگان با او سخن و گفت و شنود می‌کردند. از عالم بالا برایش رزق و روزی می‌رسید. جایگاهش از لحاظ مقامات معنوی آنقدر بالا گرفته بود که پیامبر زمانش نیز در حیرت فرو رفته بود. چه بسا از مقام پیامبر عصر خود پیشی گرفته بود و همین امر، شگفتی بیشتر زکریای نبی را در مورد مریم برانگیخته بود. | ||
==مفهوم‌شناسی مریم== | ==مفهوم‌شناسی مریم== | ||
واژه مریم در منابع لغوی با توجه به بررسی‌های صورت گرفته واژۀ‌ای عجمی و سامی است. برخی لغت شناسان معاصر واژه مریم را سریانی و یونانی و به معنای بلندمرتبه ذکر کرده‌اند.<ref>بستانی، محیط المحیط، 1993م، ص848 ؛ مصطفوی، التحقیق، 1375ش، ص87-91.</ref> اما برخی از مفسران مسلمان، معتقدند که وجه‌تسمیه مریم به معنای عابده و خادمه است.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، 1425ق، ج4، ص204 ، طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج3، ص409.</ref> | واژه مریم در منابع لغوی با توجه به بررسی‌های صورت گرفته واژۀ‌ای عجمی و سامی است. برخی لغت شناسان معاصر واژه مریم را سریانی و یونانی و به معنای بلندمرتبه ذکر کرده‌اند.<ref>بستانی، محیط المحیط، 1993م، ص848 ؛ مصطفوی، التحقیق، 1375ش، ص87-91.</ref> اما برخی از مفسران مسلمان، معتقدند که وجه‌تسمیه مریم به معنای عابده و خادمه است.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، 1425ق، ج4، ص204 ، طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج3، ص409.</ref> | ||
