| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
یانگ اصول سه گانه [[جامعه سرمایهداری رفاهگرا]] را چنین بر می شمرد: | یانگ اصول سه گانه [[جامعه سرمایهداری رفاهگرا]] را چنین بر می شمرد: | ||
#این اصل که فعالیت اقتصادی باید به منظور بیشینهسازی رفاه جمعی قاعده مند شود؛ | |||
# این اصل که شهروندان دستهای از نیازهای اساسی دارند که باید توسط جامعه برآورده شود و اگر سازوکارهای خصوصی در برآورده ساختن آن نیازها شکست بخورد حکومت متعهد به تعیین سیاست هایی برای رفع آنهاست؛ | |||
# و اصل برابری صوری و فرایندهای غیرشخصی.<ref>Young, Iris Marion (1990), Justice and the Politics of Difference (New Jersey: Princeton University Press. p67.</ref> در نتیجه، تضادهای اجتماعی باید به رقابت بر سر سهم توزیع محصول اجتماعی شود. | |||
این چانه زنی برای محدود ساختن تضادها به توزیع که دست به ترکیب تولید و ساختارهای تصمیم گیری نمی زند، هم در بخش خصوصی و هم در بخش دولتی اتفاق می افتد. بازی سیاسی چیزی شبیه رقابت در بازار فهمیده می شود. به نظر یانگ، «این فرآیند که مباحث هنجاری درباره عدالت را به مطالبات خودخواهانه امیال تقلیل می دهد، فاقد عنصر هماندیشی عمومی است که عیار امر سیاسی به شمار می رود.»<ref>Young, Iris Marion (1990), Justice and the Politics of Difference (New Jersey: Princeton University Press. p72.</ref> | این چانه زنی برای محدود ساختن تضادها به توزیع که دست به ترکیب تولید و ساختارهای تصمیم گیری نمی زند، هم در بخش خصوصی و هم در بخش دولتی اتفاق می افتد. بازی سیاسی چیزی شبیه رقابت در بازار فهمیده می شود. به نظر یانگ، «این فرآیند که مباحث هنجاری درباره عدالت را به مطالبات خودخواهانه امیال تقلیل می دهد، فاقد عنصر هماندیشی عمومی است که عیار امر سیاسی به شمار می رود.»<ref>Young, Iris Marion (1990), Justice and the Politics of Difference (New Jersey: Princeton University Press. p72.</ref> | ||
