سفر حج: تفاوت میان نسخه‌ها

<big>'''سفر حج'''</big>؛ سفر مردان و زنان مسلمان به مکه برای انجام مناسک خاص دینی.

سفر حج در فرهنگ مسلمانان، سفری معنوی و دینی است که برای مردان و زنان در سطوح فردی و جمعی دارای ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، مذهبی و روانشناختی است. سفر حج به‌گونه‌ای نمادین، ابعاد مختلفی از معارف و ارزش‌های توحیدی و اسلامی را به نمایش می‌گذارد. مردان و زنان در اِحرام عُمرة و حج، دارای احکام مشترک و یکسان هستند، اما به‌دلیل تمایزات تکوینی و جنسیتی، در برخی احکام اِحرام، تفاوت‌های خاصی دارند. همچنین تجربهٔ سفر حج برای زنان و مردان می‌تواند با آداب فرهنگی، دستاوردهای روان‌شناختی و زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی متمایزی، همراه باشد.

==مفهوم‌شناسی==

واژه حَجّ به‌معنای قصدکردن و «آهنگ چیزی را داشتن،<ref>راغب‌اصفهانی، مفردات ألفاظ القرآن، ۱۴۱۲ق، ص۲۱۸؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۳۱۵ق، ج۲، ص۲۲۶.</ref> در اصطلاح شرعی، به‌معنای قصدکردن خانه خدا برای انجام‌دادن اعمال مخصوص در زمان تعیین‌شده است.<ref>کرکی، الرسائل محقق کرکی، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۴۹.</ref> سفر حج در فرهنگ مسلمانان، دو گونه است:

حَجَة‌الإسلام یا فریضۀ حج، سفر به مکه برای انجام مناسک خاص در روزهای خاص به‌ویژه نهم تا سیزدهم ماه ذی‌حجة است که با فراهم‌بودن شرایط ازجمله استطاعت مالی، طریقی و جسمی، یک‌بار بر هر مرد و زن مسلمان، واجب می‌شود.<ref>Long, Islamic Beliefs, Practices, and Cultures, 2011, p.86.</ref> علاوه بر آن، حج به‌وسیلهٔ نذر، عهد، قسم و نیابت از دیگری نیز بر انسان واجب می‌شود.<ref>مدرسی، أحکام العبادات، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۴۴۳.</ref> فریضه حج یکی از ارکان پنج‌گانهٔ دین اسلام<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۱۸.</ref> و عبادتی مالی و بدنی است که از سال نهم هجری، تشریع شد.<ref>قرطبی، الجامع لأحکام القرآن'''،''' ۱۳۶۴ش، ج۴، ص۱۴۴.</ref> این فریضه سه گونه بوده و شامل حج تمتع، حج اِفراد و حج قِران می‌شود.<ref>ابن‌ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۵۲۲.</ref>  

مسلمانان در خارج از ایام فریضه حج نیز با قصد زیارت خانه خدا به مکه سفر می‌کنند. این سفر زیارتی که با مناسک کمتری صورت می‌گیرد در اصطلاح فقه اسلامی، عُمره نامیده شده است و در فرهنگ مسلمانان، حج عمره نیز گفته می‌شود.<ref>جوادی‌آملی، تفسر تسنیم، ۱۳۸۹ش، ج۱۵، ص۱۳۲؛ راغب‌اصفهانی، مفردات ألفاظ القرآن، ۱۴۱۲ق، ص۲۱۹–۲۱۸.</ref>

==آمارهای سفر حج==

آمار حاجیان در طول تاریخ اسلام و به تبعیت از شرایط گوناگون، فراز و فرود بسیاری داشته است. در سده‌های نخست هجری، شمار سالانهٔ حاجیان به چندین هزار نفر می‌رسید. در سدهٔ سیزدهم هجری، شمار حاجیان تا ۱۵۰ هزار نفر در سال، افزایش یافت که بیشتر از مصر، شام، آناتولی، عراق و ایران می‌آمدند. در دوره معاصر و با بهبود راه‌ها و زیرساخت‌ها، تا قبل از همه‌گیری کرونا، در سال ۲۰۲۰م، شمار حاجیان بیش از ۲٫۵ میلیون نفر شد. مراسم حج در سال ۱۴۰۴ش مطابق با ذی‌حجة ۱۴۴۶ق، با حضور ۱٫۶۷ میلیون نفر برگزار شد که از این تعداد، ۱٫۵ میلیون نفر معادل ۸۹٫۸ درصد، زائرانی از ۱۷۱ کشور جهان بودند و ۱۰٫۲ درصد به شهروندان عربستان تعلق داشت. همچنین سفر هوایی با ۸۳٫۸ درصد، روش غالب برای سفر حج بود و تنها ۶۶٬۰۰۰ نفر از مرزهای زمینی و ۵٬۰۰۰ نفر از طریق دریا عازم سفر حج شدند.<ref>[https://economic.mfa.ir/portal/newsview/769238 «اخبار اقتصادی عربستان سعودی - جده»، وب‌سایت معاونت دیپلماسی اقتصادی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران.]</ref>

ترکیب جنسیتی زائران حج در سال ۱۴۰۴ش، نشان‌دهندهٔ حضور ۸۷۷٬۸۴۱ مرد (۵۲٫۵ درصد) و ۷۹۵٬۳۸۹ زن (۴۷٫۵ درصد) بود که بیانگر تعادل نسبی در مشارکت جنسیتی در این مراسم مذهبی است.<ref>[https://economic.mfa.ir/portal/newsview/769238 «اخبار اقتصادی عربستان سعودی - جده»، وب‌سایت معاونت دیپلماسی اقتصادی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران.]</ref>

بر اساس تنوع مذهبی و جنسیتی در سال ۱۴۰۴ش، تعداد کل زائران ایرانی اعزامی به حج تمتع بالغ بر ۸۱٬۴۵۰ نفر بوده است که از این تعداد ۴۴٬۵۰۰ نفر (۵۴ درصد) را زنان و ۳۶٬۹۵۰ نفر (۴۶ درصد) را مردان تشکیل می‌دهند. این آمار نشان‌دهندهٔ کاهش یک‌درصدی سهم زائران مرد نسبت به سال گذشته است. همچنین از مجموع زائران ایرانی، تعداد ۱۳٬۹۰۰ نفر از هموطنان اهل‌سنت بوده‌اند.<ref>[https://www.irna.ir/news/85820439/۵۴-درصد-زائران-حج-تمتع-امسال-را-بانوان-تشکیل-می-دهند «۵۴ درصد زائران حج تمتع امسال را بانوان تشکیل می‌دهند»، خبرگزاری ایرنا.]</ref>

حج به‌عنوان یک عبادت در اسلام، دارای ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، مذهبی و روانشناختی است که نحوهٔ بروز هر از یک این ابعاد در سفر حج، متأثر از ویژگی‌های جنسیتی حاجیان است. این تفاوت‌ها ناشی از نقش‌های اجتماعی و روانی متمایز زنان و مردان در مواجهه با تجارب معنوی است.<ref>[https://journal.hzrc.ac.ir/article_713095.html غفاری هشتجین و فهیمی، «کارکرد حج در گسترش وحدت، اسکتبارستیزی و ظلم‌ستیزی میان مسلمانان متأثر از مؤلفه‌های فرهنگ سیاسی تشیع»، ۱۴۰۲ش، ص۱۱۲.]</ref>

در سفر حج اگرچه هر دو [[جنس]] زن و مرد، مشترکاً شاهد پالایش درونی، کاهش تعلقات مادی و تحول نگرش‌ها هستند؛ اما این سفر برای مردان بیشتر با تجربه‌هایی مانند مسئولیت‌پذیری در انجام مناسک جمعی، تقویت روحیهٔ تعاون در مواقف مختلف و تعمیق حس تکلیف‌مداری همراه است که منجر به تحولاتی در رفتارهای اجتماعی و خانوادگی آنان می‌شود. در حالی‌که زنان عموماً با تمرکز بر جنبه‌های عاطفی و درونی این سفر، به درکی عمیق‌تر از مفاهیمی مانند توکل و تسلیم دست یافته و این تجربه را به عاملی برای تقویت صبر، استقامت و تعمیق باورهای دینی تبدیل می‌کنند.<ref>[https://ensani.ir/fa/article/245438/مروری-بر-کارکردهای-گوناگون-مناسک-حج صالحی، «مروری بر کارکردهای گوناگون مناسک حج»، ۱۳۸۹ش، ص۱۱۸.]</ref>

سفر حج به‌مثابهٔ یک کنش سیاسی-دینی، نقش محوری در تحقق اهداف سیاسی جهان اسلام ایفا می‌کند. این فریضهٔ الهی با مؤلفه‌های اساسی فرهنگ سیاسی تشیع همانند عدالت‌خواهی و استکبارستیزی پیوندی ناگسستنی دارد. این مناسک با ایجاد اتحاد سیاسی و تقویت وحدت، بستری برای قیام و مقابلهٔ یکپارچه، عظیم و عزت‌مندانهٔ ملت‌های مسلمان در برابر مفسدان جهانی فراهم می‌آورد.<ref>[https://journal.hzrc.ac.ir/article_713095.html غفاری هشتجین و فهیمی، «کارکرد حج در گسترش وحدت، اسکتبارستیزی و ظلم‌ستیزی میان مسلمانان متأثر از مؤلفه‌های فرهنگ سیاسی تشیع»، ۱۴۰۲ش، ص۱۱۲.]</ref> زنان در برائت از مشرکان، همانند مردان به نفی ظلم، ستم، شرک و استعمار می‌پردازند و فریادهای ظلم‌ستیزانهٔ خود را علیه ستمگران سر می‌دهند.<ref>[https://ensani.ir/fa/article/87728/زنان-و-حج-عصر-هاجر-و-مقطع-اسلامى منصورنژاد، «زنان و حج»، ۱۳۸۴ش، ص۱۹۲.]</ref>

 

سفر حج به‌عنوان یک پدیدهٔ اجتماعی-دینی، نقش بی‌بدیلی در تقویت پیوندهای اجتماعی مردان و زنان مسلمان در سراسر جهان ایفا می‌کند. این مناسک با ایجاد فضای تعامل فراقومی و فراملی بر تنظیم برخورد اجتماعی مردان و زنان، پیشگیری از کجروی‌ها، ارتباطات اجتماعی مسلمانان تأثیر می‌گذارد و موجب افزایش انسجام اجتماعی مسلمانان، تقویت امنیت اجتماعی جهان اسلام، افزایش اعتماد اجتماعی مسلمانان، افزایش پویایی جامعهٔ اسلامی، تقویت کنترل اجتماعی در جامعه، افزایش نشاط اجتماعی در جامعه، جهت‌دهی به قشربندی اجتماعی مسلمانان و تقویت ارزش‌ها در جامعهٔ اسلامی می‌شود.<ref>[https://miqat.hajj.ir/article_158031.html حیدری، «نگاهی به کارکردهای جامعه‌شناختی حج»، ۱۴۰۰ش، ص۷.]</ref>

 

سفر حج بر اساس آیات ۲۷ و ۲۸ سوره حج و آیه ۲ سوره مائده و آیاتی از سوره قصص از منظر کلان، این ظرفیت را دارد که موجب رشد تجارت بین‌المللی، توسعهٔ زیرساخت‌های اقتصادی و ایجاد اشتغال در کشور میزبان شود. در سطح خرد نیز این سفر می‌تواند با تشویق به انفاق و کمک به مستمندان، موجب بازتوزیع ثروت شود. همچنین حج با ایجاد فرصت‌های جدید کسب‌وکار و تقویت همکاری‌های اقتصادی بین مردان و زنان مسلمان، می‌تواند به کاهش اثرات تحریم‌های اقتصادی علیه کشورهای اسلامی منجر شود.<ref>[https://ensani.ir/fa/article/453014/حج-عامل-شکوفایی-فرهنگی-آگاهی-سیاسی-و-رشد-اقتصادی نجفی، «حج، عامل شکوفایی فرهنگی، آگاهی سیاسی و رشد اقتصادی»، ۱۳۹۳ش، ص۱۷۵-۱۷۸.]</ref>  

 

=== بُعد فرهنگی ===

سفر حج به‌عنوان یک آیین جمعی، موجب تقویت و انتقال ارزش‌های اسلامی می‌شود. این مناسک با ایجاد بزرگ‌ترین گردهمایی سالانهٔ مسلمانان، بستری برای خودباوری فرهنگی، تبادل فرهنگی، انتقال دانش دینی و تقویت گفتمان اسلامی است. تقویت هویت مشترک اسلامی، اشاعهٔ ارزش‌های اخلاقی، توسعهٔ شبکه‌های ارتباطی فراملی و ترویج جهان‌شمولی پیام اسلام، از مهم‌ترین کارکردهای فرهنگی حج است.<ref>[https://ensani.ir/fa/article/245438/مروری-بر-کارکردهای-گوناگون-مناسک-حج صالحی، «مروری بر کارکردهای گوناگون مناسک حج»، ۱۳۸۹ش، ص۱۱۸.]</ref>

 

سفر حج برای زنان مسلمان، فرصتی بی‌بدیل برای ایفای نقش فرهنگی در سطح امت اسلامی فراهم می‌آورد؛ زیرا سفر حج از عوامل مهم سازنده و تأثیرگذار برای احیای فرهنگ قرآنی و نبوی در جهت اعادهٔ حقوق زنان و شکوفایی استعدادهای آنان، نشانهٔ کاهش محدودیت‌های جنسیتی در عرصه‌های مذهبی و بیانگر پذیرش گسترده‌تر نقش فعال زنان در امور دینی است.<ref>[https://ensani.ir/fa/article/87728/زنان-و-حج-عصر-هاجر-و-مقطع-اسلامى منصورنژاد، «زنان و حج»، ۱۳۸۴ش، ص۱۸۳.]</ref>

در فرهنگ اسلامی، سفر حج موجب آمرزش گناهان، تقویت ایمان، کسب رضایت الهی و ذخیره‌سازی توشهٔ معنوی برای آخرت می‌شود. این سفر روحانی با تأکید بر مفاهیمی چون توحید، تعاون، تسلیم و اخلاص، تقویت ایمان و تقوا، توبه و آمرزش، برابری و وحدت و خودسازی، به بازآفرینی عهد الست و تجدید میثاق مردان و زنان با پروردگار منجر می‌شود. احادیث متواتر نیز حج مقبول را موجب بازگشت به حالت تولد یافتن از مادر دانسته‌اند که نشان‌دهندهٔ جنبهٔ تطهیرکننده و نو زایی معنوی این عبادت برای مردان و زنان است. حضور بیشتر زنان در سفر حج، تأکید بر جایگاه برابر مردان و زنان در عبادات اسلامی، نشانهٔ اشتیاق فزایندهٔ زنان به تعمیق باورهای دینی و بازتاب اهمیت سفر حج در نظام ارزشی زنان مسلمان است.<ref>[https://ensani.ir/fa/article/245438/مروری-بر-کارکردهای-گوناگون-مناسک-حج صالحی، «مروری بر کارکردهای گوناگون مناسک حج»، ۱۳۸۹ش، ص۱۱۸.]</ref>

===بُعد روان‌شناسی===

مناسک حج بر سلامت روانی زائران تأثیرگذار است، ازجمله ایجاد و تقویت احساس آرامش روانی و امنیت در طول اقامت در مکه و انجام مناسک،<ref>ابن‌شعبه حرّانی، تحف العقول، ۱۳۸۴ق، ص۱۲۳.</ref> ارتقای سطح دلبستگی معنوی به خداوند،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۳۷.</ref> کاهش وابستگی‌های مادی و تعلقات دنیوی<ref>نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق، ج۱۰، ص۱۶۵.</ref> و افزایش عزت‌نفس و احساس خودارزشمندی.<ref>Kroll and Sheehan, "Religious belives and practices among 52 Psychiatric in Patient in Minnesota", 1989, p.69.</ref> عظمت و شکوه مناسک حج، کعبه و مشاعر مقدسه به‌طور یکسان بر تمامی زائران، صرف نظر از [[جنسیت]] تأثیرگذار است.<ref>[https://ensani.ir/fa/article/123684/بررسی-ابعاد-روان-شناختی-مناسک-حج-و-تاثیر-آن-بر-سطح-دینداری-حجاج محمدی و همکاران، «بررسی ابعاد روان‌شناختی مناسک حج و تأثیر آن بر سطح دینداری حجاج»،، ۱۳۸۷ش، ص۳۳-۳۴.]</ref>

==تفاوت مردان و زنان در احکام حج==

احکام زنان و مردان در سفر حج دارای اشتراکات، تمایزات و اختصاصات است. بیشترین تفاوت‌ها و تمایزات در پوشش احرام، آوا و ذکرها، حلق و تقصیر، نیاز به همراهیِ مَحرم، احکام حیض و نفاس و نیز احکام رمل و اضطباع است. این تفاوت‌ها بر اساس حفظ حریم شرعی، رعایت اخلاق اجتماعی، و تفاوت‌های طبیعی زن و مرد در فقه اسلامی تبیین شده‌اند.<ref>ابن‌ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۵۲۹؛ شیخ طوسی، الجمل و العقود فی العبادات، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۳۱۴.</ref>  

در نیت، ادای تلبیه، استحباب طهارت بدن، تقصیر ناخن‌ها، نگاه کردن در آینه و حرمت استفاده از سرمه و عطر، زن و مرد مشترک هستند،<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعه إلی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۴۰۹ق، ج۱۲، ص۴۷۲؛ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۳۵۷.</ref> اما در پوشش احرام، مردان باید دو [[جنسیت‌پذیری لباس کار|لباس]] خاص شامل ازار یا لنگ (عورتین و مابین ناف تا زانو) و دیگری رداء (روی کتف) بپوشند، درحالی‌که زنان چنین الزامی ندارند.<ref>مقدس‌اردبیلی، مجمع الفائده و البرهان فی شرح إرشاد الأذهان، ۱۴۰۳ق، ج۶، ص۲۱۵–۲۱۷.</ref> همچنین پوشیدن لباس حریر (ابریشم) برای مردان در احرام حرام است،<ref>خمینی، تحریر الوسیله، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۴۱۷؛ طباطبائی‌حائری، ریاض المسائل فی تحقیق الأحکام بالدلائل، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۳۶۹.</ref> ولی برای زنان مکروه یا در برخی موارد جایز شمرده شده است.<ref>ابن‌ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۲۸.</ref> بر اساس دیدگاه فقهای امامیه، مستحب است که مردان، تلبیه را با صدای بلند ادا کنند،<ref>شهید ثانی، الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۷۰.</ref> در حالی‌که زنان باید به اندازه‌ای صدای خود را بالا ببرند که تنها اطرافیان نزدیک بشنوند.<ref>حلّی، الجامع للشرائع، ۱۴۰۵ق، ص۱۸۲.</ref> برخی فقها این تفاوت را با استناد به مبانی حفظ عفت عمومی و پرهیز از فتنه توجیه کرده‌اند.<ref>نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام، ۱۴۰۴ق، ج۱۸، ص۲۰۵.</ref>  

مهم‌ترین محرمات اختصاصی مردان در حال احرام عبارت است از: پوشیدن لباس دوخته‌شده مانند پیراهن، لبّاده و شب‌کلاه و شلوار؛<ref>موسوی عاملی، مدارک الأحکام فی شرح عبادات شرائع الإسلام، ۱۴۱۱ق، ج۸، ص۴۰۸.</ref> پوشاندن سر به هر شکل اعم از کلاه، عمامه، پارچه، چیزهای غیرمعمول همانند گِل سرشور، برگ گیاهان، حنا یا سایر پوشش‌ها و حتی فرو بردن سر در آب؛<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۳۴۷–۳۴۹.</ref> استفاده از جوراب و کفش‌های بسته و هر چیز دیگری که روی پا را می‌پوشاند (به استثنای صندل‌های باز)<ref>محقق حلّی، المختصر النافع فی فقه الإمامیه، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۸۴؛ خمینی، تحریر الوسیله، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۲۱۱.</ref> و بهره‌گیری از سایه‌بان مانند چتر، هودج و امثال آن.<ref>موسوی عاملی، مدارک الأحکام فی شرح عبادات شرائع الإسلام، ۱۴۱۱ق، ج۷، ص۳۶۲.</ref>

مهم‌ترین محرمات احرام مختص زنان عبارت است از: پوشاندن صورت با نقاب یا روبنده؛<ref>حلّی، تحریر أحکام الشریعه علی مذهب الإمامیه، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۱۱۴.</ref> استفاده از دستکش که پوشاندن دست‌ها را به همراه دارد<ref>حلّی، إرشاد الأذهان إلی أحکام الإیمان، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۵۴۴.</ref> و به‌کار بردن زیورآلات آشکار مانند النگو و دستبندهای صدادار که زینت شمرده می‌شود.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۴۰۵.</ref>  

همچنین بر اساس نظر فقها، تراشیدن موی سر، برای زنان، آن‌گونه که مردان انجام می‌دهند، حرام است. ولی کوتاه‌کردن مو ایرادی ندارد.<ref>طباطبائی، مناسک الحج و الزیاره، ۱۴۲۳ق، ص۲۱۶.</ref> این احکام که مبتنی بر روایات معتبر فقهی است، با هدف حفظ حریم خاص احرام و پرهیز از هرگونه زینت ظاهری وضع شده‌اند.<ref>شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۴۵.</ref>

|'''واجبات'''

|ـ نیت

ـ تلبیه (لبیک گفتن)

|ـ وجوب پوشیدن لباس احرام خاص (نخ دوخته نشده)

ـ حرمت پوشیدن لباس حریر (ابریشم)

|ـ عدم وجوب پوشش خاص احرام

ـ جواز نسبی پوشیدن لباس حریر (مکروه یا جایز)

|'''مستحبات'''

|'''محرمات'''

- حرمت سرمه کشیدن

- حرمت شکار

==استطاعت زنان در سفر حج==

حج به‌عنوان فریضهٔ الهی، اگر چه در اصول کلی وجوب همانند بلوغ، عقل و استطاعت مالی، جسمی و امنیتی برای زنان و مردان شرایط مشترکی دارد، اما به‌دلیل ملاحظات شرعی ناظر به تفاوت‌های تکوینی و کارکردهای اجتماعی جنسیتی، دارای احکام اختصاصی برای زنان است.<ref>ابن‌ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۶۲۱.</ref> در فقه امامیه، استطاعت مالی زن برای حج مبتنی بر دو قسم، استطاعت ابتدایی (تمکن شخصی) و استطاعت بالمعنی‌الاعم (پذیرش هزینه از سوی شخص ثالث) است.<ref>خمینی، تحریر الوسیله، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۴۲۳.</ref>

بر اساس فقه اسلامی، هزینهٔ حج بر عهدهٔ خود زن است و در صورت توانایی مالی مستقیم یا از طریق درآمد شخصی، حج واجب می‌شود،<ref>ابن‌ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۶۲۱.</ref> حتی اگر برای شوهر مشقت ایجاد کند (مشروط به عدم اختلال در زندگی). پذیرش هزینه از شخص ثالث (مانند شوهر یا پدر) در صورت وثوق به انجام تعهد الزامی است.<ref>خمینی، مناسک حج، ۱۳۸۱ش، ص۳۳.</ref> وعدهٔ حج در عقد ازدواج به‌خودی‌خود استطاعت ایجاد نمی‌کند، ولی شوهر ملزم به وفای به عهد است.<ref>بهجت، مناسک حج و عمره، ۱۴۲۴ق، ص۴۵–۴۶.</ref> مهریه تنها در صورت توانایی مالی شوهر و عدم اختلاف زناشویی می‌تواند مبنای استطاعت باشد.<ref>بهجت، مناسک حج و عمره، ۱۴۲۴ق، ص۴۵–۴۶.</ref> شوهر موظف به پرداخت نفقهٔ متعارف در مدت حج است، اما هزینه‌های سفر، مگر در صورت تساوی هزینه‌های سفر و اقامت بر عهدهٔ زن است.<ref>حلّی، الجامع للشرائع، ۱۴۰۵ق، ص۲۲۱.</ref> رجوع به کفایت برای زنان تحت تکفل، اطمینان از تأمین معاش پس از حج کافی است، اما [[زنان سرپرست خانوار]] باید هزینه‌های سفر و زندگی خود و تحت‌تکفل‌ها را تأمین کنند.<ref>بهجت، مناسک حج و عمره، ۱۴۲۴ق، ص۴۵–۴۶.</ref>

بر اساس دیدگاه فقهای امامی و برخی از فقهای اهل‌سنت، اذن شوهر برای حج واجب اعم از حجه‌الاسلام و حج نذری در صورت تنگی وقت، شرط نبوده و شوهر حق ممانعت ندارد، هرچند در صورت وسعت وقت می‌تواند سفر را تا کاروان آخر به تأخیر اندازد.<ref>حلی، تذکره الفقهاء، ۱۴۲۳ق، ج۷، ص۸۸.</ref> در مورد سفر حج مستحبی و نذر با وقت وسیع، اذن شوهر معتبر است و عدم اخذ آن موجب معصیت و سقوط حق نفقه می‌شود.<ref>نووی، المجموع شرح المهذب، ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۳۲۵.</ref> زن در عدهٔ [[طلاق]] رجعی حکم زن شوهردار را دارد،<ref>شهید ثانی، مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۱۵۴.</ref> ولی در عدهٔ طلاق بائن و وفات نیاز به اجازه ندارد.<ref>ابن‌ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۶۲۲.</ref> این احکام مبتنی بر حفظ حقوق زناشویی و تفکیک میان واجبات و مستحبات است.

بر اساس دیدگاه امام خمینی و فقهای امامی، شافعی و مالکی، همراهی مَحرم برای زن در سفر حج، شرط نیست مگر در صورت عدم امنیت، که در این حالت همراهی محرم یا فرد مورد اطمینان حتی با پرداخت اجرت ضروری است.<ref>بحرانی، الحدائق الناضره فی احکام العتره الطاهره، ۱۳۶۳ش، ج۱۴، ص۱۴۳.</ref> در مقابل، فقهای حنبلی و حنفی همراهی محرم را به‌طور مطلق یا در سفرهای بیش از سه روز واجب می‌دانند.<ref>سمرقندی، تحفه الفقهاء، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۸۷–۳۸۸.</ref> در موارد اختلاف نظر زن و شوهر دربارهٔ امنیت سفر، رأی زن مقدم است مگر آنکه خلاف آن اثبات شود و در هر حال، حج بدون محرم در صورت تحقق امنیت صحیح است.<ref>نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام، ۱۴۰۴ق، ج۱۷، ص331-332.</ref> هزینهٔ همراهی محرم در صورت نیاز، جزو شرایط استطاعت محسوب می‌شود و عدم توانایی پرداخت آن موجب سقوط وجوب می‌شود.<ref>شهید ثانی، مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۱۵۳.</ref>