| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
در سال ۱۲۹۸ش، قدسیه آمریکا را ترک کرد و به ایران بازگشت. اشرف معلم مدرسه تربیت بهائی در ایران بود. به همین جهت در زمینه آموزش [[زنان]] و کودکان به فعالیت پرداخت و یکی از اهداف خود از آموزش [[زنان]] را تشکیل جامعه [[زنان]] عنوان می‌کرد.<ref>«Qudsiyyih Khanum Ashraf»، در ویکی پدیا انگلیسی</ref> | در سال ۱۲۹۸ش، قدسیه آمریکا را ترک کرد و به ایران بازگشت. اشرف معلم مدرسه تربیت بهائی در ایران بود. به همین جهت در زمینه آموزش [[زنان]] و کودکان به فعالیت پرداخت و یکی از اهداف خود از آموزش [[زنان]] را تشکیل جامعه [[زنان]] عنوان می‌کرد.<ref>«Qudsiyyih Khanum Ashraf»، در ویکی پدیا انگلیسی</ref> | ||
او عضو موسس انجمن «لجنه ترقی نسوان» بود که اقدامات آموزشی و فرهنگی برای [[زنان]] انجام می‌داد مانند تشکیل کلاس سوادآموزی، کتابخانه، تشویق به شرکت در سخنرانی‌های عمومی و حلقه‌های مباحثه. هدف از این اقدامات، حرکت به سوی حذف | او عضو موسس انجمن «لجنه ترقی نسوان» بود که اقدامات آموزشی و فرهنگی برای [[زنان]] انجام می‌داد مانند تشکیل کلاس سوادآموزی، کتابخانه، تشویق به شرکت در سخنرانی‌های عمومی و حلقه‌های مباحثه. هدف از این اقدامات، حرکت به سوی حذف تبعیض جنسیتی و آشناکردن [[زنان]] با مسائلی فراتر از اشتغالات خانگی و روزمره بود.<ref>[https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%82%D8%AF%D8%B3%DB%8C%D9%87_%D8%A7%D8%B4%D8%B1%D9%81 «قدسیه اشرف»، در ویکی پدیا]</ref> | ||
در سال ۱۳۲۳ بعد از بازگشت از بیروت به استخدام شرکت نفت ایران و انگلیس در آبادان درآمد و در سال ۱۳۲۵ به عنوان مدیر برنامهٔ آموزش و رفاه کارگران و [[خانوادهٔ]] آنها منصوب شد. قدسیه موفق شد در آبادان مدرسه‌ای روزانه را تاسیس کند. در این مدرسه آزمایش‌های سلامت (به‌خصوص معاینهٔ چشم) انجام می‌شد و این مدرسه مدتی بعد به یک مهدکودک و دبستان تبدیل شد که وزارت آموزش و پرورش نیز آن را به رسمیت شناخت.<ref>[https://bahaiworldreligion.com/%D9%82%D8%AF%D8%B3%DB%8C%D9%87-%D8%A7%D8%B4%D8%B1%D9%81/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94-%D9%85%D8%A4%D9%85%D9%86%DB%8C%D9%86-%D8%AF%DB%8C%D8%A7%D9%86%D8%AA-%D8%A8%D9%87%D8%A7%D8%A6%DB%8C/ «قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت]</ref> | در سال ۱۳۲۳ بعد از بازگشت از بیروت به استخدام شرکت نفت ایران و انگلیس در آبادان درآمد و در سال ۱۳۲۵ به عنوان مدیر برنامهٔ آموزش و رفاه کارگران و [[خانوادهٔ]] آنها منصوب شد. قدسیه موفق شد در آبادان مدرسه‌ای روزانه را تاسیس کند. در این مدرسه آزمایش‌های سلامت (به‌خصوص معاینهٔ چشم) انجام می‌شد و این مدرسه مدتی بعد به یک مهدکودک و دبستان تبدیل شد که وزارت آموزش و پرورش نیز آن را به رسمیت شناخت.<ref>[https://bahaiworldreligion.com/%D9%82%D8%AF%D8%B3%DB%8C%D9%87-%D8%A7%D8%B4%D8%B1%D9%81/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94-%D9%85%D8%A4%D9%85%D9%86%DB%8C%D9%86-%D8%AF%DB%8C%D8%A7%D9%86%D8%AA-%D8%A8%D9%87%D8%A7%D8%A6%DB%8C/ «قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت]</ref> | ||
در سال ۱۳۲۷، قدسیه در منطقه فرح‌آباد شهر آبادان، کلاس‌هایی برای | در سال ۱۳۲۷، قدسیه در منطقه فرح‌آباد شهر آبادان، کلاس‌هایی برای همسران و دختران کارگران راه‌اندازی کرد و در این کلاس‌ها موضوعاتی مانند خواندن، نوشتن، حساب، صنایع دستی، مراقبت و آموزش کودک، بهداشت و تغذیه، اقتصاد خانه، رفتار و آداب اجتماعی، به [[زنان]] آموزش داده می‌شد. <ref>«قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت</ref> قدسیه از ۲۴ شهریور ۱۳۲۴ به عضویت «شورای عالی فرهنگ آبادان» درآمد و موسس و عضو هیئت مدیره انجمن هنری آبادان و بنگاه حمایت کودکان بینوا نیز بود. | ||
پس از بازنشستگی از شرکت نفت ایران و انگلیس در سال ۱۳۲۷، قدسیه اشرف در محلهٔ حصیرآباد آبادان ساکن شد و مطب خصوصی و درمانگاه کوچکی را تاسیس کرد و در آنجا بیماران را فارغ از توان مالی‌شان مداوا می‌کرد.در اواخر سال ۱۹۵۶م (اواخر سال 1345) به شوق مشارکت در نقشه ده ساله تبلیغی بهائیان ابتدا به | پس از بازنشستگی از شرکت نفت ایران و انگلیس در سال ۱۳۲۷، قدسیه اشرف در محلهٔ حصیرآباد آبادان ساکن شد و مطب خصوصی و درمانگاه کوچکی را تاسیس کرد و در آنجا بیماران را فارغ از توان مالی‌شان مداوا می‌کرد.در اواخر سال ۱۹۵۶م (اواخر سال 1345) به شوق مشارکت در نقشه ده ساله تبلیغی بهائیان ابتدا به خواهرزاده‌اش آقای عبدالله صحیحی که مهاجر برزیل بودند پیوست. او توانست در سه کشور برزیل و اکوادر و کلمبیا خدماتی انجام دهد. در سال ۱۹۶۳ آمریکای جنوبی را وداع گفته در کنگره جهانی لندن شرکت کرد و سپس به ایران بازگشت.<ref>«قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت</ref> | ||
سرانجام قدسیه در دشت وسیع گرگان آبادی خوشه در نزدیکی کلاله و چهل و شش کیلومتری گنبد کاووس را برای اقامت برگزید. پنجاه خانوار در این آبادی زندگی می‌کردند که اکثراً بلوچ بودند و تعدادی از آنها بهایی و تعدادی مسلمان بودند. ساختمان کوچکی به عنوان حظیره‌القدس (محل عبادت بهائیان) ساخته شده بود. اما وسایل تعلیم و تربیت برای اطفال وجود نداشت و امکانات بهداشتی و نظافت و تغذیه مناسب در آنجا وجود نداشت. قدسیه اشرف درمانگاه کوچکی در کنار حظیره القدس (عبادتگاه بهائیان) بناکرد که شب و روز درب آن باز بود و خدمات رایگان به اهالی آنجا ارائه می‌کرد.<ref>«قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت</ref> | سرانجام قدسیه در دشت وسیع گرگان آبادی خوشه در نزدیکی کلاله و چهل و شش کیلومتری گنبد کاووس را برای اقامت برگزید. پنجاه خانوار در این آبادی زندگی می‌کردند که اکثراً بلوچ بودند و تعدادی از آنها بهایی و تعدادی مسلمان بودند. ساختمان کوچکی به عنوان حظیره‌القدس (محل عبادت بهائیان) ساخته شده بود. اما وسایل تعلیم و تربیت برای اطفال وجود نداشت و امکانات بهداشتی و نظافت و تغذیه مناسب در آنجا وجود نداشت. قدسیه اشرف درمانگاه کوچکی در کنار حظیره القدس (عبادتگاه بهائیان) بناکرد که شب و روز درب آن باز بود و خدمات رایگان به اهالی آنجا ارائه می‌کرد.<ref>«قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت</ref> | ||
پس از استقرار و راه‌اندازی درمانگاه توسط [[خانم]] قدسیه یک مدرسۀ ابتدایی پنج کلاسه مطابق با برنامه آموزش و پرورش در حظیره القدس بنا نهاد که حدود پنجاه شاگرد داشت.<ref>«قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت</ref> | پس از استقرار و راه‌اندازی درمانگاه توسط [[خانم]] قدسیه یک مدرسۀ ابتدایی پنج کلاسه مطابق با برنامه آموزش و پرورش در حظیره القدس بنا نهاد که حدود پنجاه شاگرد داشت.<ref>«قدسیه اشرف»، سایت زندگی نامه مومنین بهایت</ref> | ||
==درگذشت== | ==درگذشت== | ||
قدسیه اشرف در ۲۷ فروردین ۱۳۵۵، در ۸۶ سالگی، پس از یک دوره کوتاه بیماری درگذشت و در گلستان جاوید (گورستان بهائیان در تهران) به خاک سپرده شد. | قدسیه اشرف در ۲۷ فروردین ۱۳۵۵، در ۸۶ سالگی، پس از یک دوره کوتاه بیماری درگذشت و در گلستان جاوید (گورستان بهائیان در تهران) به خاک سپرده شد. | ||
