حیا: تفاوت میان نسخه‌ها

«حیاء» به‌معنای خودداری از زشتی­‌ها<ref>[https://lib.eshia.ir/15362/1/140 . اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ذیل واژه حیی. طریحی النجفی، مجمع البحرین، ذیل واژه ح ی ی.]</ref> در زبان فارسی با واژگان شرم و آزرم یاد می­‌شود و در اصطلاح علم اخلاق، ملکه‌ای نفسانی است که موجب انقباض نفس از فعل قبیح و انزجار از کار خلاف ادب، به جهت ترس از سرزنش مردم، می‌‌شود.<ref>. پسندیده و عبدی، بررسی و تحلیل روایات مکارم‌الاخلاق، 1394ش، ص142.</ref> حیا در فهم عمومی، حالت خجالتی است که هنگام آشکار شدن نقص یا عیب نزد مردم، ظاهر می‌­شود.<ref>. مصباح یزدی، پندهای امام صادق برای ره­جویان صادق، 1392ش، ص293.</ref> «خود»، شامل آگاهی به خود هم می‌شود. یعنی آگاهی فرد نسبت به این مسئله که قادر است، متفاوت از آنچه هست باشد. خودآگاهی ناشی از مطلع شدن از آگاهی دیگران نسبت به «خود»، است. و آگاهی از این که دیگران از ظاهر من اطلاع دارند اما از درون من بی خبرند این امکان را ایجاد می‌کند که من در ظاهر متفاوت از آنچه واقعا هستم، به نظر برسم. وجود دیگری و فرایند متمایز کردن «خود»، از او، شکل‌گیری هویت را به دنبال دارد. و خلاصه این که «خود»، آمیزه‌ای پیچیده و پویا است که از تعامل با دیگران سر بر می آورد.<ref>برایان فی، فلسفة امروزین علوم اجتماعی، ترجمة خشایار دیهیمی، ص 66 – 88. </ref>