بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| حرفه = | | حرفه = | ||
}} | }} | ||
فاطمه رضا زاده محلاتی ، معروف به [[فاطمه سیاح]]، فرزند میرزا جعفر خان رضا زاده محلاتی در سال 1281در شهر مسکو متولد شد.تحصیلات متوسطه و عالی خود را در مسکو گذراند و از | فاطمه رضا زاده محلاتی ، معروف به [[فاطمه سیاح]]، فرزند میرزا جعفر خان رضا زاده محلاتی در سال 1281در شهر مسکو متولد شد.تحصیلات متوسطه و عالی خود را در مسکو گذراند و از دانشکده ادبیات دانشگاه مسکو ، در ادبیات اروپایی مدرک دکتری گرفت.وی در در اواخر سال 1313 ش در سن 32 سالگی وارد ایران شد.در زندگی زناشویی با عدم موفقیت روبه رو میشود و پس از سه سال بدون داشتن فرزند از همسر خود جدا میشود. وی چون در ایران بزرگ نشده بود زبان فارسی را خوب بلد نبود لذا مطالب خود را به زبان روسی مینوشت و دیگران به فارسی ترجمه میکردند.وی استاد ادبیات و از بنیانگذاران [[کانون بانوان]] در وزارت فرهنگ بود.سرانجام ایشان در سال 1326ه.ش در اثر بیماری قند و سکته قلبی درگذشت و در ابن‌بابویه به خاک سپرده شد.<ref>زن در تاریخ سیاسی اجتماعی، ص 100-99</ref> | ||
==وضعیت خانوادگی== | ==وضعیت خانوادگی== | ||
پدر [[فاطمه سیاح]] میرزا جعفر رضا زاده محلاتی(سیاح)است و مادر او آلمانی و بزرگ شده روسیه بوده است.پدر او در ابتدای جوانی به روسیه سفر کرد و در همان جا اقامت گزید.پدر خانم سیاح عهده‌دار آموزش زبان فارسی به ماموران و کارمندان ارشد(سفرا، سرکونسولها.....)روس به ایران بوده است.با توجه به اینکه او از کسانی بود که سمت تربیت و آموزش ماموران عالی رتبه روسیه را به عهده داشت و از طرفی میدانیم که دولت هایی چون روسیه در تربیت نیروهای خود نهایت دقت را داشتند و تربیت آنها به هر کسی نمیسپردند ، لذا بایستی در وطن دوستی او با دیده احتیاط و تردید نگریست؛ بلکه بعید نیست خدمتگذاری او به دولت روس بیش از یک معلم زبان فارسی باشد.علاوه بر این در گزارشهایی از دولتمردان ایران آن عصر نقل شده که بیشتر موجب تردید در وطن دوستی آنها میشود.در گزارشی که علاءالملک دیبا(سفیر ایران در روسیه)به امین السطان نوشته چنین آمده است: | پدر [[فاطمه سیاح]] میرزا جعفر رضا زاده محلاتی(سیاح)است و مادر او آلمانی و بزرگ شده روسیه بوده است.پدر او در ابتدای جوانی به روسیه سفر کرد و در همان جا اقامت گزید.پدر خانم سیاح عهده‌دار آموزش زبان فارسی به ماموران و کارمندان ارشد(سفرا، سرکونسولها.....)روس به ایران بوده است.با توجه به اینکه او از کسانی بود که سمت تربیت و آموزش ماموران عالی رتبه روسیه را به عهده داشت و از طرفی میدانیم که دولت هایی چون روسیه در تربیت نیروهای خود نهایت دقت را داشتند و تربیت آنها به هر کسی نمیسپردند ، لذا بایستی در وطن دوستی او با دیده احتیاط و تردید نگریست؛ بلکه بعید نیست خدمتگذاری او به دولت روس بیش از یک معلم زبان فارسی باشد.علاوه بر این در گزارشهایی از دولتمردان ایران آن عصر نقل شده که بیشتر موجب تردید در وطن دوستی آنها میشود.در گزارشی که علاءالملک دیبا(سفیر ایران در روسیه)به امین السطان نوشته چنین آمده است: | ||
