بدن نمایی
بدن‌نمایی، نمایش بدن در فضای عمومی یا مجازی.
بدن‌نمایی مفهومی پیچیده است که برای تحلیل آن باید تعریف خود را مشخص کرده و آن را در بسترهای گوناگون اجتماعی، فرهنگی، دینی و جنسیتی مورد کنکاش قرار داد. بدن‌نمایی در گسترده‌ترین معنای خود، به هرگونه حضور فیزیکی و قابل مشاهده زنان در عرصه عمومی جامعه اشاره دارد. این تعریف، پایه‌ای برای مباحث گسترده‌تر درباره حق حضور اجتماعی زنان است. در معنایی مضیق‌تر، بدن‌نمایی به نمایش عمدی اندام‌های جنسی و ویژگی‌های تحریک‌کننده جنسی در ملأ عام اطلاق می‌شود. این تعریف معمولاً با نگاههای سلبی و منفی همراه است. تعریفی که از مقبولیت علمی بیشتری برخوردار است، بدن‌نمایی را هرگونه نمایش غیرمتعارف و خارج از هنجارهای مسلط اجتماعی از بدن در فضای عمومی می‌داند. معمولاً بدن زنانه بیش از بدن مردانه موضوع کدگذاری‌های اجتماعی، کنترل و نگاههای سلبی قرار می‌گیرد. بررسی این پدیده در بافت فرهنگی و اجتماعی ایران، با در نظر گرفتن هنجارهای دینی و شرعی، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. این پدیده ریشه در عوامل کلانی همچون جهانی‌شدن، گسترش رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، مصرف‌گرایی، تغییر ارزش‌ها و هنجارهای جامعه دارد.
مفهوم‌شناسی
از نظر روانشناسان، بدن‌نمایی به‌معنای اختلال شخصیتی و محدود به نمایش بخش‌های جنسی بدن و آلت تناسلی است؛[۱] اما دیدگاه‌های دیگری نیز در مورد آن وجود دارد. نزد جامعه‌شناسان، بدن‌نمایی به‌معنای پرسه‌زدن در خیابان‌ها و بازارها همراه با نمایش‌دادن جذابیت‌های بدن برای دیگران است.[۲] گاهی بدن‌نمایی به‌معنای نمایش‌دادن غیرمتعارف بدن در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های همگانی است.[۳] در هنر سایبرنتیک بدن‌نمایی به‌معنای نمایش‌دادن بدن همراه با ایجاد تغییرات در بدن است؛ مثلا نشان‌دادن بدن با سه دست؛ هدف از این نوع نمایش بیان تأثیرات جسم بر ادراکات انسان‌ها و اشاره به ماشینی‌شدن زندگی انسان‌ها است.[۴]
جنسیت و بدن‌نمایی
بدن‌نمایی از نظر روانشناختی به‌معنای نمایش آلت تناسلی برای دیگران و بیشتر مخصوص مردان است. معمولا مردانی که توان برقراری ارتباط سالم با جنس مخالف را ندارند، چنین عملی را انجام می‌دهند. زنان نیز گاهی به دلایل مختلف چنین بدن‌نمایی‌هایی را انجام می‌دهند. از این منظر، بدن‌نمایی در بدترین شکل آن نیز منحصر به مردان نیست و میان هر دو جنس مشترک است. بدن‌نمایی در معنای جامعه‌شناختی به‌معنای نمایش بدن با لباس‌های چسبان و نمایش برآمدگی‌های بدنی در انظار عمومی است و چنین پدیده‌ای میان زنان شایع‌تر است، هرچند مردان نیز می‌توانند به بدن‌نمایی در ملأ عام بپردازند.[۵]
دفاع لیبرال‌ها از بدن‌نمایی
در اندیشه لیبرال، بدن‌نمایی عمدتاً به نمایش آلت تناسلی محدود می‌شود که ناشی از نامتعادل بودن روان است. در مقابل، نمایش دیگر اعضای بدن حتی اگر غیرمتعارف یا هنجارشکن باشد، محدودیتی ندارد. ریشه این نگاه دو دلیل اصلی دارد:
- مالکیت فرد بر بدن: فیلسوفان غربی بدن را ملک شخصی انسان می‌دانند و هر فرد مجاز است به هر شکل که می‌خواهد از این ملک خود بهره‌برداری کند.
- بدن به‌مثابه سرمایه: از نگاه جامعه‌شناسانی مانند گافمن، بدن یک سرمایه مادی است که افراد در تعاملات اجتماعی از آن استفاده می‌کنند؛ یکی از این استفاده‌ها نمایش بدن است. بر این اساس، اگر از بدن برای نمایش استفاده نشود، در واقع بخشی از دارایی فرد بدون استفاده مانده است.[۶]
پیر بوردیو، بدن را به‌عنوان سرمایۀ جسمانی در کنار سرمایه‌های اقتصادی مطرح می‌کند. از نظر او انسان‌ها از نمایش‌های بدنی برای واجدبودن سرمایۀ جسمانی استفاده می‌کند. یعنی انسان‌ها با نمایش‌های بدنی سلامتی، شادابی و جوان‌بودن را به رخ دیگران می‌کشند و چنین نمایش‌ها و به رخ کشیدن‌ها مفید و ضروری است.[۷]
توجیه دیگر اندیشمندان غربی برای جواز نمایش‌های بدنی لجام‌گسیخته این است که در دنیای معاصر بسیاری از امتیازات و ویژگی‌های بشر همسان‌سازی شده‌اند. امروزه قومیت، نژاد، منطقه و بسیاری فاکتورهای دیگر امتیاز به‌شمار نمی‌آیند. در چنین شرایطی انسان‌ها تلاش دارند با نمایش بدنی، ترکیب، تزیین یا هیبت ظاهری متمایزی را در معرض نمایش دیگران قرار بدهند. همچنین نمایش‌های بدنی برای زنان نوعی آزادی است و آنها در محیط‌هایی نظیر اینستاگرام فرصت می‌یابند تا فارغ از فشارهای بیرونی به اجرای تن‌یافته بپردازند و به‌نوعی نمایش هویتی رسانه‌ای مبتنی بر تن و جسم دلخوش باشند.[۸]
ویژگی‌های رفتاری بدن‌نمایان
برخی محققان بدن‌نمایی را به نمایش آلات تناسلی منحصر نکرده‌اند و اولاً بدن‌نمایی را به‌معنای هرگونه نمایش‌های بدنی غیرمتعارف در ملأ عام و رسانه‌ها دانسته‌اند و سپس تلاش کرده‌اند، ویژگی‌های سبک زندگی کسانی را که در صفحات اجتماعی کنش‌های بدن‌نمایانۀ غیرمتعارف دارند استخراج کنند. این تحقیقات حاکی از این است که معمولا این گروه از افراد به‌دنبال تناسب اندام و تنظیم بدن خویش مطابق میل و سلایق شخصی هستند و در این کار افراط می‌کنند؛ وقت و انرژی زیادی برای رسیدن به تناسب اندام تلف می‌کنند و از رژیم غذایی و برخی ورزش‌ها به‌صورت افراطی استفاده می‌کنند. همچنین عمل‌های زیبایی و ترمیم نواقص بینی و صورت در میان آنان شایع است. آنها تلاش دارند از جدید‌ترین روش‌های آرایش و لوازم آرایشی گران‌قیمت بهره ببرند. همچنین روی بدن‌های خود طراحی و نقاشی کنند و پوشش‌های خارج از عرف داشته باشند، حتی در حوزۀ پوشاک اسلامی نیز دائما به‌دنبال مدهای جدید و به‌روز هستند.[۹]
در حالی‌که کالایی‌شدن بدن و نمایش لجام گسیختۀ آن در محیط‌های عمومی موجب ایجاد فشار روانی و محیطی بر زنان خواهد شد، به‌گونه‌ای که طبق تحقیقات اکثر زنان در جوامع معاصر از ظاهر بدن خود راضی نیستند و بدن به مسئلۀ زنان مبدل شده است.[۱۰]
عوامل محیطی بدن‌نمایی
1. محیط جامعه
امروزه محیط زندگی انسان‌ها نسبت به قدیم گسترش یافته است و شامل محله، شهر، محیط کار، دولت‌ملت و جهان‌وطنی است. نظریه‌های جامعه‌شناختی تأکید دارند که محیط‌های نابسامان، جرم‌خیز و نابهنجار بر گسترش انحرافات اعضای جامعه تأثیر دارند.[۱۱] در چنین فضایی تبلیغ بدن‌نمایی‌های غیرمتعارف توسط رسانه‌ها یا رواج آن در محیط‌های فوق نیز نوعی فشارهای بیرونی است، که معمولا انسان‌ها را به وادی بدن‌نمایی می‌کشانند.[۱۲]
2. فشار دیگران
بر خلاف ادعای روانشناسان که بدن‌نمایی را یک اختلال و مشکل شخصی برای اشخاص بدن‌نما می‌شمارند، تحقیقات علمی نشان داده است که برخی وجوه بدن‌نمایی تحت فشار و ارعاب و تهدید دیگران تحقق می‌یابد و شخص بدن‌نما علی‌رغم میل باطنی مجبور به اجرای آن است. در سال 2001م تحقیقی در کانادا راجع به مجرمانه‌ترین شکل بدن‌نمایی انجام شد، نتیجۀ تحقیق نشان داد که مزاحمان، اشخاص قربانی را مجبور می‌کردند در برابر دوربین برهنه شوند یا عکس‌های کاملاً عریان را از بدن‌شان برای آنها بفرستند. این نوع بدن‌نمایی برای تحت‌فشار قراردادن قربانی و سوء استفاده‌های بعدی از جمله تبدیل قربانی به فاحشهۀ اینترنتی صورت می‌گیرد، پیامدهای این نوع بدنی‌نمایی برای جامعه و قربانی بسیاری بیشتر از بدن‌نمایی‌هایی ناشی از امراض شخصی و روانی بوده است.[۱۳]
مباحث مربوط به قاچاق زنان نیز نشان می‌دهد که اکثر آنها با فریب و نیرنگ و وعده‌های دروغین نظیر مهاجرت به کشورهای توسعه‌یافته و مشغول‌شدن در کارهای لوکس به دام آن کشانده می‌شوند و سپس بدن آنان در معرض نمایش‌های نامتعارف و پخش تصاویر مستهجن قرار می‌گیرند.[۱۴]
3. همسالان
یکی از مصادق مهم تاثیر همنشین در جوامع معاصر تأثیر‌پذیری جوانان و نوجوانان از گروه همسالان است. پس اگر اشخاص همسال، بدن‌نما باشند، موجب گسترش آن در میان همسالان خواهد شد.[۱۵]
متون دینی نیز آثار همنشین‌های بد در نوع کنش اعضای جامعه را پذیرفته است و بزرگان و پیشوایان دینی بر آن تأکید دارند و انسان‌ها را از همنشین‌های بد برحذر داشته‌اند.[۱۶] در نتایج تحقیقات علمی نیز راجع به بدن‌نمایی و أثرات آن بر اشاعه و گسترش این پدیده در جامعه اثبات شده است.[۱۷]
4. مدگرایی
گروه‌های مرجع بر کنش‌های اعضای جامعه تاثیر زیادی دارد. آنان به‌مثابۀ الگو برای دیگران عمل می‌کنند. القائات آنها بر افکار دیگران تأثیر دارد و در عمل نیز بسیاری از مردم الگوهای آنها را سرمشق کنش‌های خویش قرار می‌دهند. در بحث بدن‌نمایی و برهنگی بسیاری از سلبریتی‌های جهان، مدهای منفی تولید می‌کنند و موجب اشاعۀ آن در سطح جهان هستند.[۱۸] در تحقیقات علمی نیز اثبات شده است که مدها و الگوهای نامطلوب بر اشاعه و تقویت بدن‌نمایی در میان اعضای جامعه تأثیر داشته است.[۱۹]
بدن‌نمایی در ایران
در دورۀ صفویه تلاش کردند که حضور زنان از عرصۀ عمومی حذف و به عرصۀ خصوصی و خانوادگی محدود شود. از نظر آنها هرگونه دیده‌شدن زنان در ملأ عام ممنوع بوده است. اما بعدا دو دیدگاه دیگر راجع به بدن‌نمایی شکل گرفت که یکی نگاه پهلوی بود که نمایندۀ تفکرات لیبرال و دیگری نگاه انقلاب اسلامی که نمایندۀ تفکرات دینی بود. در نگاه پهلوی بدن‌نمایی منحصر به نمایش بخش‌های جنسی در ملأ عام و ممنوع بوده است و بقیه موارد مشکلی ندارد؛ به‌عنوان مثال بی‌حجابی، برهنگی و مسابقۀ انتخاب دختر شایسته و امثال آن موارد در آن دوران بدن‌نمایی ممنوعه نبوده است. در نگاه انقلاب اسلامی هرگونه نمایش‌های بدنی نامتعارف در ملأ عام غیرقابل قبول است و لازم نیست بدن‌نمایی را منحصر به نمایش آلت تناسلی در ملأ عام دانست، تفاوت این نگاه با نگاه شایع در دورۀ صفویان این است که طبق این دیدگاه اصل حضور زنان در ملأ عام بدن‌نمایی نیست و زنان نیز درست شبیه مردان می‌توانند در فعالیت‌های اجتماعی با حفظ موازین شرعی حضور داشته باشند، تفاوت آن با نگاه لیبرال‌ها در این است که بدن‌نمایی غیرقابل قبول شامل نمایش‌های غیرمتعارف بدنی در ملأ عام است، بدن‌نمایی‌های جسمی غیرمتعارف تنها برای شوهران و برای تقویت خانواده است.[۲۰]
بدن نمایی در اسلام
یکی از معانی بدن‌نمایی نمایش‌دادن بخش‌های جنسی بدن به‌عنوان نوعی بیماری روانی است و از نگاه پیامبر گرامی اسلام چنین عملی حرام و مجازات شدید اخروی در انتظار انجام‌دهندۀ آن است و چنین شخصی از رحمت الهی نیز محروم خواهد شد، مگر اینکه از عمل خود پیشیمان شود و توبه کند.[۲۱]
یکی از راهکارهای اسلامی برای نهادینه‌سازی این مسئله مبارزه با آن از دوران کودکی است، طبق متون دینی باید والدین جهت حفظ عورت‌شان از کودکان تلاش کنند، و به‌عنوان مثال با آنها لخت به حمام نروند.[۲۲] بدن‌نمایی در اسلام منحصر به این نیست و به زنان به‌صورت ویژه در قرآن توصیه شده است که با نمایش زیبایی‌های بدنی برای شوهران در جهت استحکام خانواده تلاش کنند و بدون دلیل آن را در معرض تماشای نگاههای هرزه قرار ندهند.[۲۳]
پانویس
- ↑ علی‌بیگی، عورت‌نمایی یا بدن‌نمایی، وب‌سایت مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی آریاز.
- ↑ .Shiling, The Body and Social Theory, 1993, p16
- ↑ «شهرت‌طلبی در فضای مجازی: از بلاگری تا بدن‌نمایی»، خبرگزاری تسنیم.
- ↑ دری، «مکانیک آئین: هنر بدن‌نمایی سایپرنتیک»، 1384ش، ص141.
- ↑ یحیی‌زاده و شاکری، «بزه‌ديدگي كودكان در فضاي مجازي با نگاهي به راهكارهاي توانمندسازي آنان در برابر آسيب‌ها، 1403ش، ص367.
- ↑ مهرپرور، «پدیدارشناسی الگوهای مدیریت بدن کاربران زن در اینستاگرام»، 1389ش، ص56.
- ↑ مهرپرور، «پدیدارشناسی الگوهای مدیریت بدن کاربران زن در اینستاگرام»، 1389ش، ص54.
- ↑ مهرپرور، «پدیدارشناسی الگوهای مدیریت بدن کاربران زن در اینستاگرام»، 1389ش، ص55.
- ↑ مهرپرور، «پدیدارشناسی الگوهای مدیریت بدن کاربران زن در اینستاگرام»، 1389ش، ص60.
- ↑ مهرپرور، «پدیدارشناسی الگوهای مدیریت بدن کاربران زن در اینستاگرام»، 1389ش، ص54.
- ↑ سلیمی و داوری، جامعه‌شناسی کجروی، 1385ش، ص474.
- ↑ ستارزاده و همکاران، «بررسی همبسته‌هاي اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر گرایش به بی‌حجابی و بدحجابی: مطالعه موردي دانشجویان دانشگاه پیام نور ساري»، 1395ش، ص134.
- ↑ یحیی‌زاده و شاکری، «بزه‌ديدگي كودكان در فضاي مجازي با نگاهي به راهكارهاي توانمندسازي آنان در برابر آسيب‌ها»، 1403ش، ص366.
- ↑ اشتری، قاچاق زنان: بردگی معاصر، 1385ش، ص41.
- ↑ سلیمی و داوری، جامعه‌شناسی کجروی، 1385ش، ص488.
- ↑ آمدی، غرر الحکم و درر الکلم، 1410ق، ص340.
- ↑ ستارزاده و همکاران، «بررسی همبسته‌هاي اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر گرایش به بی‌حجابی و بدحجابی: مطالعه موردي دانشجویان دانشگاه پیام نور ساري»، 1395ش، ص135.
- ↑ هزار جریبی و صفری شالی، «بررسی چرایی دگرگونی‌هاي گروه مرجع در بین دانشجویان»، 1395ش، ص40.
- ↑ ستارزاده و همکاران، «بررسی همبسته‌هاي اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر گرایش به بی‌حجابی و بدحجابی: مطالعه موردي دانشجویان دانشگاه پیام نور ساري»، 1395ش، ص135.
- ↑ سراج‌زاده و همکاران، «گفتمان جامعه پاك: شالوده‌شکنی سیاست نمایش بدن زنانه در دوره پهلوي» 1391ش، ص32-35.
- ↑ فقیهی، تربیت جنسی، ج1، 1378ش، ص349.
- ↑ عباسی، الگوی تنظیم رفتار جنسی با رویکرد اسلامی، 1396ش، ص238.
- ↑ سوره نور، آیه 31.
منابع
- قرآن کریم.
- آمدی، عبدالواحد، غرر الحکم و درر الکلم، قم، دارالکتاب الاسلامی، 1410ق.
- اشتری، بهناز، قاچاق زنان: بردگی معاصر، تهران، میزان، 1385ش.
- دری، مارک، «مکانیک آئین: هنر بدن‌نمایی سایپرنتیک»، ترجمه زهرا مقدس، نشریه بیناب، شماره 9، بهمن 1384ش.
- ستارزاده، داوود و همکاران، «بررسی همبسته‌هاي اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر گرایش به بی‌حجابی و بدحجابی: مطالعه موردي دانشجویان دانشگاه پیام نور ساري»، دانش انتظامی مازندران، دوره 7، شماره 27، زمستان 1395ش.
- سراج‌زاده، سیدحسین و همکاران، «گفتمان جامعه پاك: شالوده‌شکنی سیاست نمایش بدن زنانه در دوره پهلوي»، فصلنامه انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات، سال 8، شماره 26، بهار 1391ش.
- سلیمی، علی و داوری، محمد، جامعه‌شناسی کجروی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، بهار 1385ش.
- «شهرت طلبی در فضای مجازی: از بلاگری تا بدن نمایی»، خبرگزاری تسنیم، تاریخ درج مطلب: 6 اسفند 1403ش.
- عباسی، مهدی، الگوی تنظیم رفتار جنسی با رویکرد اسلامی، قم، دارالحدیث، 1396ش.
- علی‌بیگی، نیلوفر، «عورت‌نمایی یا بدن‌نمایی»، وب‌سایت مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی آریاز، تاریخ بازدید: 1 شهریور 1404ش.
- فقیهی، علی‌نقی، تربیت جنسی، قم، دارالحدیث، 1387ش.
- مهرپرور، سمانه، «پدیدارشناسی الگوهای مدیریت بدن کاربران زن در اینستاگرام»، مطالعات ماهواره و رسانه‌های جدید، سال 5، دوره 2، شماره 5، پیاپی 20، پاییز 1389ش.
- هزار جریبی، جعفر، و صفری شالی، رضا، «بررسی چرایی دگرگونی‌هاي گروه مرجع در بین دانشجویان»، فصلنامه فرهنگ در دانشگاه اسلامی، شماره 1، سال 6، 1395ش.
- یحیی‌زاده، یاسر و شاکری، حمیدرضا، «بزه‌ديدگي كودكان در فضاي مجازي با نگاهي به راهكارهاي توانمندسازي آنان در برابر آسيب‌ها»، فصلنامه مطالعات حقوق، دوره جدید، شماره 42، 1403ش.
- .Shiling, Chris, The Body and Social Theory, London, Newbury park, New Delhi, Sage, 1993