مهریه

مهریه در فقه

مهریه مالى كه در عقد نكاح مرد خود را ملزم به پرداخت آن به زن مى‌‏كند. مهر اسامى ديگرى مانند صداق، أجر، طول، نحلة، فريضه و حباء دارد. مهرى كه در ضمن عقد يا پس از آن تعيين و تصريح می‌‏شود مهرالمسمى نامیده می‌شود. در برخی موارد مهر خويشاوندان پدرى زوجه كه از حيث نسب و صفت مثل او باشند مانند خواهر تنى براى زن تعيين مى‌‏شود که به آن مهرالمثل می‌گویند. در فقه شيعه حد اقل و اكثرى ندارد همان اندازه كه قابل تملك باشد و می‌گويند مكروه است كه از مهرالسنة تجاوز كند و آن مبلغى است كه حضرت رسول صداق حضرت فاطمه (ع) كرد كه پانصد درهم معادل 50 دينار است. و در موقعى كه به مهرالمثل مراجعه شود همان پانصد درهم است كه مهرالسنه است. البته مهرالمثل بر حسب اوضاع و احوال شخصى زن معين می‌شود لكن از 500 درهم نبايد تجاوز كند. در مقابل مهرالمسمى يعنى آن مبلغ كه در عقد معين شده است.

مهریه در حقوق

مهر در مقابل استمتاع نبوده بلكه هديه‌ای‌ست كه از طرف مرد اعطاء می‌شود. و لذا از طرف شارع تأكيد اكيد در تسهيل و منع از سخت‏گيرى در اين خصوص شده است و حتى بتعليم سوره قرآن هم اكتفاء گرديده. بمجرد وقوع عقد زن مستحق مهريه می‌شود ولى استقرار آن موقوف بمواقعه است. پس اگر قبل از دخول مرد فوت شد يا زن را طلاق داد زن مستحق نصف مهريه خواهد بود و اين در صورتى است كه مهر تعيين شده باشد و الا متعه خواهد بود.