ام البنین: تفاوت میان نسخه‌ها

در مبحث گذشته به معرفی باکیان علی الحسین(علیه السلام) و آثاری که گریه های ایشان در سیر عبودیت و تقرّب نزد ذات اقدس الهی داشته، پرداختیم. '''«باکی»''' اسم فاعل بُکاء است؛ یعنی هنگامیکه فعلِ بکاء از شیئی سربزند، به او '''«باکی»''' گفته می شود، پس فعل بکاء در باکی، مستمر و دائمی نیست. اما هرگاه این فعل به صورت مستمر و دائمی و در بالاترین حدّ ممکن و شدیدترین درجات خود باشد که صورتی از فدایی شدن است، در قالبِ صیغۀ مبالغه ظاهر می شود؛ یعنی '''«بَکَّاء»''' که به معنای بسیار گریه کننده است.  

در روایتی از امام صادق(علیه السلام) آمده است که بکّاءون پنج نفر بودند؛ یکی از ایشان وجود مقدس [[حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا(س)|حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا(سلام الله علیها)]] بودند'''«الْبَكَّاءُونَ خَمْسَةٌ آدَمُ وَ يَعْقُوبُ وَ يُوسُفُ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْن‏ ...»'''<ref>( الخصال، ج‏1، ص 272)</ref> یکی دیگر از بکّاءونی که بر مصیبت امام حسین(علیه السلام)  آنقدر گریستند تا اینکه چشمان مبارکشان نابینا و جانشان فدایی گشت، '''«عزیزة الزهراء، بانوی بقیع، [[حضرت ام البنین(س)|حضرت ام البنین(سلام الله علیها)]]»''' بودند.

چنانچه در نقلی راجع به نحوۀ گریۀ ایشان در ذکر مصیبت حسینی آمده است: '''«بَكَى الحسين خَمْسَ حِجَجٍ، وَكَانَتْ أُمُّ جَعْفَرٍ الْكِلَابية تَنْدُبُ الْحُسَين وَتَبْكِيهِ وَقَدْ كُفَّ بَصَرُهَا»'''. <ref>(الأمالي الخميسية (للشجري)، ج ۱، ص ۲۳۰)</ref> گریه های این بانو که مَثلي از نطق حیدری [[حضرت زينب كبری(س)|حضرت زينب كبری(سلام الله علیها)]] در خطبه هاي شام و كوفه بود، به قدری تأثيرگذار بود که شجرۀ ملعونۀ بني اميه را متزلزل کرده بود. به همین دلیل، آن شیاطین در صدد خاموش كردن نور خدا برآمدند و بنابر اقوال تاریخی با دسيسه و توطئه، ايشان را مسموم کرده و به شهادت رسانیدند. <ref>(الدرجات الرفیعة فی وقایع الشیعة، وقایع سیزدهم جمادی الثانی، ص۸۵)</ref>

این بانوی مکرّمه به سبب فدایی کردن خود و فرزندان دلیرشان برای امام حسین(علیه السلام) ، صاحب مکتب تربیتی در محیای حسینی می باشند. مکتبی که سرلوحۀ آن عبارت شریف '''«أولَادِی وَمَن تَحتَ الخَضرَاءِ کُلُّهُم فِدَاءٌ لِأَبِی عَبدِاللهِ الحُسَین(علیه السلام) »''' می باشد. لذا شایسته است تا با بررسیِ شئونِ صاحب این مکتب و ویژگی های این مکتب، شاخصه هایی را که خانوادۀ مهدوی باید از آن برخوردار شود را بررسی نماییم تا به این وسیله، الگوی تربیتی خانوادۀ مهدوی معرفی شود.  

[[رده:مأخذ شناسی]]

دارای اصالت خانوادگی و حسب و نسب و شجاعت.

سپس فرمودند که هدف از این انتخاب و ضرورتِ وجودِ این صفات عبارتست از: '''«لِکَی اُصیبَ مِنها وُلدا یَکونُ شجاعاً عضُدا یَنصُرَ وَلَدیَ الحُسَین لِیُوَاسِیهِ لِنَفسِهِ فِی طَفِّ کَربَلَا»''' <ref>(المجالس الشجية في سيرة ام البنين (سلام الله علیها) التقية، ص ۳۶)</ref>؛ به این سبب که از او فرزندی متولد شود که شجاع و قوی باشد تا فرزندم حسین(علیه السلام)  را یاری کند و در سرزمین کربلا، حسین(علیه السلام) را با جانش مواسات کند.

با وجودیکه امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)  خود أشجع الناس و ملقب به القابی چون '''«حیدر کرار»'''، '''«أسدالله الغالب»'''، '''«الشجاع الغضنفر»'''، '''«الليث الباسل و البطل الجلاجل‏»'''، '''«البطل الأروع»''' و ... می باشند، اما برای ولادت فرزندی که معاضد، مواسی و فدایی حضرت أباعبدالله الحسین(علیه السلام)  باشد، به عقیل امر می کنند بانویی را معرفی کنند که واجد دو صفت '''«اصالت»''' و '''«شجاعت»''' باشد.

جناب عقیل که از '''«نسّابان»''' عرب، یعنی عالم به علم انساب و نسب شناس بودند، با در نظر گرفتن فرمایش مولانا امیرالمومنین علی(علیه السلام) ، أحسب و أنسب و أشجع خاندانهای عرب را آباء حضرت ام البنين(سلام الله علیها) در قوم '''«كلابية»''' معرفی نموده و اینچنین عَرضه داشت: '''«تَزَوَّجْ اُمَّ البَنِین الْکَلابیَّةِ! فَإِنَّهُ لَیسَ فِی الْعَرَبِ أَشْجَع مِن آبائِها»'''<ref>( المجالس الشجية في سيرة ام البنين (سلام الله علیها) التقية، ص ۳۶)</ref> ؛ با ام البنین کلابیه ازدواج کنید که در عرب از اجداد او شجاع تر نیست.

بنابراین امير عالم، بانويی مكرّمه از نسل پاكان و شجاعان را انتخاب مي کنند تا آموزگار مكتب فدا شدن براي حضرت اباعبدالله الحسين(علیه السلام)  شوند. تمام مواردی که آن حضرت(علیه السلام)  به عنوان ملاک انتخاب همسر مطرح می فرمایند، مقدمۀ لازم در این مکتب است. در واقع، آغاز این ازدواج با چنین شاخصه ها و ملاک هایی بوده که به پرورش عبدصالح حضرت قمر منیر بنی هاشم (علیه السلام) ختم می شود.

'''«بلد طیب»''' در این آیه مبارکه به علت لزوم ازدواج با [[بانو|بانوی]] اصیل اشاره دارد. همانطور که در تفسیر آیه مبارکه آمده است: '''«ينبغي أن يتخيّر لنفسه من النساء العفيفة الكريمة الأصل»''' <ref>(کنز العرفان في فقه القرآن، ج ۲، ص ۲۲۸)</ref> ؛ شایسته است که از میان [[زنان]]، برای خود همسری برگزینید که عفیف و دارای اصالت خانوادگی باشد. زیرا همانطور که در آیه مبارکه آمده، ثمرۀ انتخاب [[بانو|بانوی]] اصیل، فرزندی نیکوست، به خلاف آنچه دربارۀ خبیث آمده است.

حضرت علی(علیه السلام) در خطبۀ شريف خويش خطاب به مالك اشتر به اهمیت اصالت خانوادگی در کلام مباركشان اشاره کرده و فرمودند: '''«ثُمَّ الْصَق بِذَوِی الاْحْسابِ وَالْبُیُوتاتِ الصّالِحَةِ وَالسَّوابِقِ الْحَسَنَةِ ثُمَّ اَهْلِ النَّجْدَةِ وَالشَّجاعَةِ وَالسَّخاء وَالسَّماحَةِ، فَاِنَّهُمْ جِماعٌ مِنَ الْکَرَمِ وَشُعَبٌ مِنَ الْعُرْفِ»''' <ref>(مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، ج‏13، ص 164)</ref>؛ با مردم اصیل که در خانواده ‌های شریف نیکنام زندگی کرده اند، بپیوند، مردمی که اهل رشادت، شجاعت، سخاوت و همت عالی باشند؛ زیرا چنین مردمی، کانون کرامت و شاخه شجره نیکی و فضیلت اند.

[[بانو|بانوی]] بقیع [[خانم]] أم البنین(سلام الله علیها) از اصیل ترین و شریف ترین خاندان های عرب بودند. آباء ایشان، أشرف سادات عرب بودند، به گونه ای که خاندان های دیگر به شرافت و اصالت ایشان افتخار می کردند؛ '''«آباؤها أشرف سادات العرب» و «وهی من بیت عریق فی العروبة والشجاعة».''' این اصالت در ابعاد مختلفی به ظهور رسیده بود، در اینجا به اهم آنها اشاره می کنیم: