نامه بانوان: تفاوت میان نسخه‌ها

نامه بانوان از یک مرداد 1299تا 24خردا 1300 در تهران منتشر می‌شد.ناشر و سردبیر مجله شهناز آزاد بود.شهناز آزاد به کمک همسرش ابوالقاسم آزاد که تجربه روزنامه نگاری با روزنامه هایی چون آسایش، آزاد و نامه پارسی را داشت دست به انتشار نامه بانوان زد. شهناز و همسرش از پیشگامان آزادی زنان به خصوص کشف [[حجاب]] محسوب می‌شوند.<ref>[https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D8%A8%D8%A7%D9%86%D9%88%D8%A7%D9%86 ویکی پدیا]</ref>

*مهم ترين حوادث داخله و خارجه‌ (به‌ خصوص‌ راجع به [[زنان]])

*ورق آخرش نیز فرهنگ‌ آزاد به تألیف حاج ميرزا ابوالقاسم خان آزاد از عربي به پارسی خالص و انگليسی بود.

هر چند شعار نامه بانوان تلاش برای احقاق حقوق زنان از جمله آموزش، تعلیم و تربیت بود اما نشريه در تبليغ آرای خود براي رفع موانع پيشرفت [[زنان]] و نقد برخی احكام و باورهای اعتقادی گاه چنان دچار افـراط و اغراق و داستان‌پردازی می‌شد كه با عكـس‌العمـل‌هـای سـخت حكومتيـان، كـه چنـدان هـم پايبندی مذهبی نداشتند، روبه رو می‌شد.

« ... اجتماع انسانی كامل و تمام نمی‌شود مگر با [[مرد]] و [[زن]] هر دو. [[زن]] بدون [[مرد]] و [[مرد]] بـدون [[زن]] حيات ندارد و حقوق هر دو آنها مساوی است و هيچيك بر ديگري امتياز نـدارد، الا اينكـه برای حفظ نظام گاهی كليات هريك از آنها محدود می‌شود تا يكی بر ديگری تعدی ننمايـد و ازاين‌رو قسمت [[زن]] از زحمات زندگی بيش از [[مرد]] است، زيرا از فرايض [[زن]] اسـت تـدبير [[عائلـه]] و ترتيب خانه و اهتمام به [[تربيت]] فرزندان كه مردان آينده هستند و تنها برعهده [[زن]] اسـت حفـظ نظام دايره خانه كه درحقيقت مملكت مستقل كوچكی اسـت. پـس ايـن عضـو مهـم در جسـم هيئت اجتماعيه آيا حق ندارد رأی خود را در انتخابات عموميه بدهد؟ پس كسی كه به او حـق اظهار رأی در كيفيت تربيت بچه، كه در بزرگي مرد صاحب حق انتخـاب خواهـد گرديـد، داده شد...»<ref>نامه بانوان، ش 3 ،شنبه 12 سنبله 1299 ،ص4و5 </ref>

«...در 14 مملكت حقوق سياسی و مدنی طبقه نسوان تحصيل شـده و [[زنـان]] آن ممالـك در انتخابات اعم از انتخاب‌كـردن و انتخـاب‌شـدن مشـاركت دارنـد و در بسـياري از ايـن ممالـك هم اكنون عده كثيری از نسوان عاليه و سياسی در كرسی‌های مجلس‌هـای ملـی خـود جلـوس نموده‌اند و در اسورات مملكتی و حكومت خودشان صاحب نفوذ و دخالت مـی‌باشـند. بنـابراين، حضور زنانی كه در اين كنگره به نمايندگي رسماً از جانب مملكت‌ها و دولت‌های خود آمده‌اند و غالب از آنها از اعضای دولت بوده و دارای مشاغل عاليه می‌باشند دارای تأثيرات بزرگ تاريخی است كه مثل و نظير آن در ادوار سابقه ديده نشده است .<ref>نامه بانوان، ش 3 ،شنبه 12 سنبله 1299 ،ص6</ref>

نامه بانوان در مقالاتی به مسئله [[ازدواج]] و تشكيل خانواده می‌پردازد. در اين مقالات، اشاره شـده است كه [[زن]] و [[مرد]] بايد مثل يكديگر باشند. همچنين [[زنان]] بايـد توجـه بيشـتری بـه امـر [[ازدواج]] داشته باشند و با دقت و تفكر شوهر آينده خود را انتخـاب كننـد. ايـن نشـريه يكـی از مصـائب اجتماعی و دردهای بی‌پايان عمومی جامعه ايرانه را همانا سوء جريان تأهل و تزويج مي‌دانست، زيرا برخلاف عقل و خرد و معمول ممالك متمدنه، كه درباره آن به تحقيق و مطالعه می‌پردازند، آن را مانند ساير قضايای عادی و سطحی به سـهل‌انگـاری گرفتـه و «بـا آلـت ملعبـه و بازيچـه هوسات خود قرار‌داده، اظهارات اقـوام و عشـيره و تمجيـدات خـانواده و آشـنايان را در طـرز و ترتيب وصلت بر عقل و احساسات خود ترجيح و غلبه داده و در نتيجه بدون آنكه طرفين يعنـی [[زوج]] و [[زوجه]] حقيقی شخصاً از عادات و اخلاق و احساسات يكديگر كمترين اطلاع و كوچكترين سابقه داشته باشند، مانند دو بيگانه كه وحدت هيچگونه عواطف در آنها وجود ندارد، در تحـت عنوان زن و شوهر قرار می‌گيرند....» <ref>نامه بانوان، ش11 ،دوشنبه 22 حمل 1300 ،ص1و 2</ref>

شايد بتوان عنوان كرد كه يكی از موارد آغازين حضور عمومی زنان در بحث مربـوط بـه [[حجـاب]] به نامه بانوان برمی‌گردد. در دو شماره اول اين نشريه نوشته بود «حجاب خرافه و موهومات و حصار سنت، جلوی دیدگان زنان و مردان را در این کشور سد کرده‌است» ، «كفـن سـياه» و شعرهای عشقی، آشكارا از كشف [[حجاب]] جانبداری مـی‌كـرد. كفـن سـياه همـان شـعر مشـهور ميرزاده عشقی است با نام «كفن سياه يا شاهزاده خانم خسرو پرويز در خرابه‌های مـداين» كـه يكی از متون ادبی مهم ضد حجابی است كه در نامه بانوان به چاپ رسيد.

شهناز آزاد، مانند بسياري از [[زنان]] ديگر، به مطالبات اجتماعی [[زنان]] توجه خاصـی داشـت. انگيـزه عمده بانوان بيش از آنكه اقتصادی باشد، اجتماعی بود. آنان بر اين باور بودند كه زنان بی‌بضاعت يا كساني كه [[طلاق]] گرفته‌اند يـا بـه هـر صـورتی بـدون شـوهر زنـدگی مـی‌كننـد، بايـد بـرای مصون ماندن از آسيب‌های اجتماعی شغلی می‌داشتند.