علیرضا محمددوست (بحث | مشارکت‌ها)
صفحه‌ای تازه حاوی «{{صفحه اصلی/اصلی/راست/منتخب/الگو <!-------------------------------------------------> <!-- نام عکس بهمراه نوع آن مثلا=example.jpg --> |تصویر = <!-------------------------------------------------> <!-- توضیح عکس --> |جایگزین = <!-------------------------------------------------> <!-- اندازه تصویر معمولا بیش از ۱۵۰ پیکسل نباشد --> |ا...» ایجاد کرد
 
علیرضا محمددوست (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۰: خط ۲۰:
پیشرفت‌های گسترده در حوزه‌های پزشکی و فناوری، مفاهیم بنیادین و پذیرفته‌شده‌ای نظیر تولد، مرگ و ماهیت انسان را با چالش‌های جدی مواجه ساخته است. توسعه روش‌های کمک‌ باروری مانند لقاح مصنوعی، فناوری‌های نوین در راستای افزایش طول عمر و همچنین کاربرد گسترده پروتزها، پرسش‌های اساسی پیرامون آغاز و پایان حیات و تعریف دقیق «انسان خالص» و اجزای بدن او را مطرح می‌سازد. طبق این دیدگاه بدن و جامعه روابط دوسویه دارند. گاهی جامعه بر بدن تأثیرگذار و گاهی از آن تأثیر می‌پذیرد. در این تفسیر بدن در مرحله اول جسمانی است؛ اما جامعه به‌منزله واسطه و نتیجه تکنیک‌های بدنی است. «تکنیک‌های بدنی» ترکیبی از گفتمان، نهادها و جسمانیت بدن‌ها هستند. گفتمان‌های قدرت، تعیین‌کننده مطلق بدن‌ها نیستند؛ بلکه بیشتر به مجموعه‌ای از ایده‌ها دربارهٔ توانایی‌ها و محدودیت‌های بدن اشاره دارند. این ایده‌ها توسط خود بدن‌ها، به‌عنوان پیش‌فرض‌هایی برای درک و تفسیر خود، تجربه می‌شوند. تکنیک‌های بدنی، اگرچه معمولاً به‌عنوان اموری اجتماعی تجربه می‌شوند؛ اما تنها زمانی مصداق واقعی پیدا می‌کنند که در عمل و توسط بدن‌ها بر بدن‌های دیگر اعمال شوند.
پیشرفت‌های گسترده در حوزه‌های پزشکی و فناوری، مفاهیم بنیادین و پذیرفته‌شده‌ای نظیر تولد، مرگ و ماهیت انسان را با چالش‌های جدی مواجه ساخته است. توسعه روش‌های کمک‌ باروری مانند لقاح مصنوعی، فناوری‌های نوین در راستای افزایش طول عمر و همچنین کاربرد گسترده پروتزها، پرسش‌های اساسی پیرامون آغاز و پایان حیات و تعریف دقیق «انسان خالص» و اجزای بدن او را مطرح می‌سازد. طبق این دیدگاه بدن و جامعه روابط دوسویه دارند. گاهی جامعه بر بدن تأثیرگذار و گاهی از آن تأثیر می‌پذیرد. در این تفسیر بدن در مرحله اول جسمانی است؛ اما جامعه به‌منزله واسطه و نتیجه تکنیک‌های بدنی است. «تکنیک‌های بدنی» ترکیبی از گفتمان، نهادها و جسمانیت بدن‌ها هستند. گفتمان‌های قدرت، تعیین‌کننده مطلق بدن‌ها نیستند؛ بلکه بیشتر به مجموعه‌ای از ایده‌ها دربارهٔ توانایی‌ها و محدودیت‌های بدن اشاره دارند. این ایده‌ها توسط خود بدن‌ها، به‌عنوان پیش‌فرض‌هایی برای درک و تفسیر خود، تجربه می‌شوند. تکنیک‌های بدنی، اگرچه معمولاً به‌عنوان اموری اجتماعی تجربه می‌شوند؛ اما تنها زمانی مصداق واقعی پیدا می‌کنند که در عمل و توسط بدن‌ها بر بدن‌های دیگر اعمال شوند.


علاوه بر این، تکنیک‌های بدنی به‌طور همزمان محدودکننده و توانمندساز هستند؛ به‌عنوان مثال عمل زاهدانه روزه‌داری در میان زنان مقدس قرون وسطایی نشان می‌دهد که این عمل در نهاد کلیسا و در گفتمان‌های کلیسایی وجود داشته است که مربوط به مرز بین روزه‌داری به‌عنوان یک عمل مقدس و یک عمل خودارضایی یعنی ازدواج قرون وسطایی بوده است. بُعد نهایی جسمانیت نشان می‌دهد که بدن قادر است مجازات و تنبیهات شدیدی را تحمل کند و همین بعد نشان می‌دهد که این عمل بیشتر به تاریخ خاص بدن مربوط است.


}}
}}