فهیمه شمسینی (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
اصلاح لینک های داخلی و رده ها |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
== فعالیت‌ها== | == فعالیت‌ها== | ||
از سال ۱۲۹۳ به بعد، شاهد فعالیت انجمن‌ها و نشریاتی هستیم که به صورتی صریح‌تر و رادیکال‌تر در رابطه با [[حقوق زنان]] فعالیت می‌کنند و خواسته‌هایی هم‌چون رفع [[حجاب]]، استقلال اقتصادی [[زنان]]، جلوگیری از [[ازدواج]] دختران زیر ۱۵ سال و آزادی زنان دارند. شهناز آزاد و [[همسرش]] ابوالقاسم آزاد از جمله فعالان این دوره بودند که با تشکیل «گروه بانوان و بانوئیان ایران» در سال ۱۲۹۳ به صراحت دفاع از [[حقوق زنان]] را سرلوحه‌ی کار خود قرار داده بودند. در مرام‌نامه‌ی این انجمن آمده بود: «از آن‌جایی که ایران از هر جهت در آتش بی‌علمی می‌سوزد، و تعلیم و تربیت باید از | از سال ۱۲۹۳ به بعد، شاهد فعالیت انجمن‌ها و نشریاتی هستیم که به صورتی صریح‌تر و رادیکال‌تر در رابطه با [[حقوق زنان]] فعالیت می‌کنند و خواسته‌هایی هم‌چون رفع [[حجاب]]، استقلال اقتصادی [[زنان]]، جلوگیری از [[ازدواج]] دختران زیر ۱۵ سال و آزادی زنان دارند. شهناز آزاد و [[همسرش]] ابوالقاسم آزاد از جمله فعالان این دوره بودند که با تشکیل «گروه بانوان و بانوئیان ایران» در سال ۱۲۹۳ به صراحت دفاع از [[حقوق زنان]] را سرلوحه‌ی کار خود قرار داده بودند. در مرام‌نامه‌ی این انجمن آمده بود: «از آن‌جایی که ایران از هر جهت در آتش بی‌علمی می‌سوزد، و تعلیم و تربیت باید از مادران آغاز شود، و تمام خرابی‌های خانوادگی و اقتصادی و ادبی و اجتماعی و حتی سیاسی ایران از روگیری [[زنان]] است که مانع از دخول در اجتماعات می‌باشد، لهذا گروه بانوان و بانوائیان از سنه‌ی ۱۲۹۳ شمسی تأسیس یافته و تا حال که ۱۳۰۴ می‌باشد تهران و سایر ایالات و ولایات را کمابیش به این موضوع حیاتی متوجه ساخته است …»<ref>[https://bidarzani.com/11644 «شهناز آزاد (رشدیه)»، وبسایت بیدار زنی]</ref> | ||
شهناز آزاد هم‌چنین در سال ۱۲۹۹، هنگامی که ۱۹ سال بیشتر نداشت، نشریه‌ی نامه‌ی بانوان<ref>تمام شماره‌های منتشرشده از نشریه‌ی نامه‌ی بانوان را در وبسایت [[زنان]] در دوران قاجار می‌توانید بخوانید</ref> را در تهران منتشر کرد، نشریه‌ای که فقط نوشته‌های [[زنان]] را منتشر می‌کرد و، با نوشتن این که «این روزنامه براى بیدارى و رستگارى [[زنان]] بیچاره و ستمکش ایران است»، خط و مشی فمینیستی‌اش را از آغاز مشخص کرده بود.<ref>غلامرضا سلامی و افسانه نجم آبادی، نهضت نسوان شرق، ۱۳۸۴، تهران، انتشارات شیرازه، صص. ۲۸۷-۲۹۶</ref> [[نامه بانوان]] سه روز پس از انتشار اولین شماره و به دلیل مقاله «حجاب خرافه و موهومات و حصار سنت، جلوی دیدگان [[زنان]] و [[مردان]] را در این کشور سد کرده است» توقیف شد. سپس با این شرط که در شماره بعدی بنویسد منظور از حجاب در این جمله، حجاب زنان نیست، اجازه انتشار مجدد یافت. در دو شمارهٔ اول شعر «کفن سیاه» از میرزاده عشقی منتشر شده بود اما شهناز آزاد، سردبیر، در شمارهٔ سوم مدعی شد که منظورش از «حجاب»، «حجاب خرافه و جهل» بوده است و نه چادر و روبنده. انتشار نامه‌ی بانوان پس از ۱۱ ماه به دلیل مشکلات مالی متوقف شد.<ref>[https://portals.nlai.ir/zanan/index.php/%D8%B4%D9%87%D9%86%D8%A7%D8%B2_%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF «شهناز آزاد»، در دانش‌نامه الکترونیکی زنان]</ref> | شهناز آزاد هم‌چنین در سال ۱۲۹۹، هنگامی که ۱۹ سال بیشتر نداشت، نشریه‌ی نامه‌ی بانوان<ref>تمام شماره‌های منتشرشده از نشریه‌ی نامه‌ی بانوان را در وبسایت [[زنان]] در دوران قاجار می‌توانید بخوانید</ref> را در تهران منتشر کرد، نشریه‌ای که فقط نوشته‌های [[زنان]] را منتشر می‌کرد و، با نوشتن این که «این روزنامه براى بیدارى و رستگارى [[زنان]] بیچاره و ستمکش ایران است»، خط و مشی فمینیستی‌اش را از آغاز مشخص کرده بود.<ref>غلامرضا سلامی و افسانه نجم آبادی، نهضت نسوان شرق، ۱۳۸۴، تهران، انتشارات شیرازه، صص. ۲۸۷-۲۹۶</ref> [[نامه بانوان]] سه روز پس از انتشار اولین شماره و به دلیل مقاله «حجاب خرافه و موهومات و حصار سنت، جلوی دیدگان [[زنان]] و [[مردان]] را در این کشور سد کرده است» توقیف شد. سپس با این شرط که در شماره بعدی بنویسد منظور از حجاب در این جمله، حجاب زنان نیست، اجازه انتشار مجدد یافت. در دو شمارهٔ اول شعر «کفن سیاه» از میرزاده عشقی منتشر شده بود اما شهناز آزاد، سردبیر، در شمارهٔ سوم مدعی شد که منظورش از «حجاب»، «حجاب خرافه و جهل» بوده است و نه چادر و روبنده. انتشار نامه‌ی بانوان پس از ۱۱ ماه به دلیل مشکلات مالی متوقف شد.<ref>[https://portals.nlai.ir/zanan/index.php/%D8%B4%D9%87%D9%86%D8%A7%D8%B2_%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF «شهناز آزاد»، در دانش‌نامه الکترونیکی زنان]</ref> | ||
